Αυτό ρωτά ο περισσότερος κόσμος σε όποιο ιδεολογικό χώρο και αν ‘ανήκει’, εννοώντας ότι στα δέκα χρόνια της κρίσης (2010 - 2020) καθώς και στα τρία τελευταία (της ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ διαχείρισης της πανδημίας & τη διάλυση τού Ε.Σ.Υ., τής ωμής κάλυψης τών κυκλωμάτων ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΤΩΝ & trafficking καί, πάνω απ' όλα, τής ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ των ΤΕΜΠΩΝ από τήν ανάλγητη & απολύτως αμετανόητη Συμμορία Μητσοτάκη) θεωρεί ότι έχει εξαντλήσει όλα όσα μπορούσε να σκεφτεί ως διαφορετικά και πλέον πρέπει να υπομείνει μοιρολατρικά τις εξελίξεις.
Με μια προσεκτικότερη ματιά όμως θα δούμε ότι ελάχιστοι άνθρωποι μπόρεσαν (και θέλησαν) να σκεφτούν κάτι πραγματικά διαφορετικό από τον μηχανικό τρόπο που συνήθισαν να λειτουργούν.
Π.χ. εδώ στην Ελλάδα, όλοι οι ιδεολογικοί, πολιτικοί & κοινωνικοί "χώροι" έκαναν ακριβώς τα ίδια με ό,τι έκαναν πρό κρίσης (ή έκαναν πράγματα επιφανειακά μόνον διαφορετικά, μα στηριγμένα στις ίδιες βασικές αδυναμίες, στίς ίδιες ψυχικές στάσεις κ.λ.π.) .
Έλειψε η αναλυτική σκέψη που θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό που συνέβαινε (και συμβαίνει) τριγύρω σήμερα (στην πατρίδα μας και στον υπόλοιπο κόσμο), που θα αναδείκνυε τις βασικές αντιθέσεις πίσω από τα φαινόμενα και θα μπορούσε να συνθέσει και να προτείνει, όχι βασισμένη στις έτοιμες φόρμες που κάποτε (μιάν άλλη ιστορική εποχή) δημιουργήθηκαν στον κάθε Ιδεολογικό χώρο (χριστιανισμό, φιλελευθερισμό, κομμουνισμό κ.λ.π.), μα ξεκινώντας από τα βασικά προτάγματα του παρόντος χρόνου.
Σε κανέναν (απολύτως κανέναν) ιδεολογικό χώρο δεν υπήρξαν τέτοιου είδους ‘τριγμοί’ από τα κάτω, ούτε κάν σοβαρές ‘ζυμώσεις’ σε επιφανειακό επίπεδο, δεν υπήρξε πουθενά (ούτε για δείγμα) κάποια κομματική, εκκλησιαστική, συνδικαλιστική ηγεσία που να εφεύρει νέο λόγο, ή έστω να νοηματοδοτήσει εκ νέου (δηλαδή εκ θεμελίων) τις έννοιες της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας, της ελευθερίας, της ανάπτυξης κ.λ.π., με υπομονή, σαφήνεια, και λόγο περιφραστικό (όχι συνθηματολογικό, νεκρό & μουσειακό).
Η κρίση λοιπόν κατέδειξε ότι δεν έπασχε μόνον ένας συγκεκριμένος πολιτικός ή θρησκευτικός ή ιδεολογικός χώρος, αντιθέτως έδειξε την ανεπάρκεια που υπήρχε σε όλους τους παραπάνω χώρους.
Αν οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αριστεροί, οι χριστιανοί κ.λ.π. ήσαν οργανωμένοι σε δυναμικές, ζωντανές συλλογικότητες, τότε το συνολικό επίπεδο της κοινωνίας θα ήταν υψηλό και κανένα μνημόνιο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί ακόμη και αν όλοι οι πολίτες παρέμεναν στον πολιτικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό χώρο που ανήκαν ήδη.
Γιατί όμως αναδείχτηκε μία τόσο μεγάλη ανεπάρκεια ;
Η βασικότερη αιτία είναι η έλλειψη ζωντάνιας, το σκέβρωμα στη σκέψη.
Κάτι τέτοιο έγινε με το ξεκίνημα των μνημονίων και την έλευση των τροϊκανών. Εκείνο που είχε απόλυτη προτεραιότητα δεν θα έπρεπε να είναι να τρέχουν οι έλληνες πολίτες δεξιά και αριστερά (κυριολεκτικά) σαν κυνηγημένοι από τις προδοσίες & τις αλητείες που διαδέχονταν η μία την άλλη:
-Γιώργος Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν»,
-Σαμαράς «έρχεται η ανάπτυξη»
-Τσίπρας «θα σκίσω τα μνημόνια»
-Εκκλησιαστική Ιεραρχία «τα μνημόνια είναι ευλογία, μας τα στέλνει ο Θεός για να μας δοκιμάσει & να μας τιμωρήσει, οφείλουμε να τα υπομείνουμε»
Αντί να εγκαταλείπει ο καθένας τον πνευματικό ή ιδεολογικό του χώρο με το κεφάλι σκυμμένο θα ήταν πολύ πιο φρόνιμο και καθοριστικό να παραμείνει στη θέση του του και να διεξάγει τη σύγκρουση εντός του χώρου τον οποίο άλλωστε είχε υπηρετήσει (με τον ελεύθερο χρόνο, την ψήφο, τη στήριξή του) όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό διότι ήταν προφανές ότι η καθολική επίθεση του Κεφαλαίου ξεθεμέλιωνε όλα εκείνα που είναι κοινά :
-Το δικαίωμα στην εργασία, στην Υγεία, την Παιδεία και την Κοινωνική ασφάλιση
-Την Οικογένεια, τους κοινωνικούς δεσμούς, τα γλέντια, τις γιορτές, τον προαιώνιο Τρόπο με τον οποίο θέλει να ζεί τη ζωή του ο λαός μας.
-Το δικαίωμα ιδίως της νεολαίας να μπορεί να παραμείνει στον τόπο της, να κάνει παιδιά, να ανθίσει.
Με δυό λόγια: Τα πάντα ! Αυτά ‘τα πάντα’ αποτελούν (στα λόγια τουλάχιστον) κοινό διακύβευμα όλων των πολιτικών, συνδικαλιστικών & εκκλησιαστικών δομών που προαναφέραμε (άσχετα από τον τρόπο, την ιδεολογία, την πολιτική τεκμηρίωση του κάθε χώρου).
Με την επίθεση των μνημονίων, λοιπόν, υπήρξε η ανάγκη (για την ακρίβεια: η Ιστορική στιγμή ανέδειξε την ανάγκη) για μια παλλαϊκή συνεργασία (συν-έλευση) των απλών τίμιων ανθρώπων του λαού μας, πάνω (όχι έξω, αλλά πάνω) από τις μικρές ή μεγάλες διαφορές που (ισχυρίζονται ότι) πρεσβεύουν οι όποιες "ηγεσίες".
Αν ο καθένας έμενε στον χώρο του και αντί για την άνευ όρων πίστη στις ηγεσίες του, έβρισκε το πνευματικό & ψυχικό σθένος να διεξάγει την απαιτούμενη ιδεολογική σύγκρουση, μέσα στον πολιτικό ή θρησκευτικό ή συνδικαλιστικό του φορέα, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό.
Τι θα μπορούσε να ρωτήσει π.χ. ο απλός, τίμιος σοσιαλδημοκράτης όταν είδε τον Γιωργάκη από το Καστελόριζο να οδηγεί την πατρίδα μας σε συνταγματική εκτροπή και παράδοση, άνευ όρων, της εθνικής κυριαρχίας :
«…Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να οδηγήσεις τη χώρα στη υπογραφή ενός προδοτικού μνημονίου που μετατρέπει ιδιωτικά «χρέη» Τραπεζών σε δημόσια και κρατικά (!) και υποθηκεύει την πατρίδα μας και τον λαό μας για αιώνες ; Όχι, αυτό είναι προδοσία, δεν το επιτρέπω και, προφανώς, δεν θα φύγω εγώ ο τίμιος, ο πραγματικός σοσιαλιστής απογοητευμένος να αρχίσω να γυρεύω απάγκιο δεξιά & αριστερά, θα φύγεις εσύ και μάλιστα με τις κλωτσιές, εσύ που προδίδεις τις αρχές και τις ιδέες της παράταξής μας, ακόμη και του ίδιου σου του πατέρα ..».
Το ίδιο, αργότερα, ο απλός, ο ιδεολόγος νεοδημοκράτης:
«…Τι είδους Φιλελευθερισμός είναι αυτός που τιμωρεί τον μικρό ιδιώτη επιχειρηματία και χαρίζει προκλητικά τα χρέη στους Τραπεζίτες, τους ανακεφαλαιοποιεί και τους δίνει, έπειτα, ως…δώρο την Τράπεζα με ξένα χρήματα, αυτά των βιαίως φορολογηθέντων κορόϊδων ;
Που τον διαβάσατε αυτόν τον «Φιλελευθερισμό» ;
Όχι, είναι προδοσία, δεν το επιτρέπω και, προφανώς, δεν θα φύγω εγώ ο τίμιος, ο πραγματικός λαϊκός ή φιλελεύθερος δεξιός, απογοητευμένος να αρχίσω να γυρεύω απάγκιο δεξιά & αριστερά, θα φύγεις εσύ, εσύ που προδίδεις τις αρχές και τις ιδέες της παράταξης μας και μάλιστα με τις κλωτσιές …»
Το ίδιο οι απλοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ:
«…Τι είδους Επανάσταση & διαλεκτική μας τσαμπουνάτε, όταν εκτρέπετε κάθε επαναστατική δράση μακριά από τον παρόντα χρόνο με πρόσχημα ότι ‘δεν είναι ακόμη η ώρα ;’
Ούτε οι πιο θρησκόληπτοι όλων των θρησκειών που μεταθέτουν τα πάντα σε μια άλλη, δεύτερη, μεταθάνατον ζωή, δεν κάνουν τόσο μεθοδική … μετάθεση….
Όχι αυτό είναι χειρισμός και εξαπάτηση, δεν σας δίνω το δικαίωμα να κάθεστε μέσα στο Χουντικό κοινοβούλιο, να νομιμοποιείτε με την παρουσία σας την προφανή πολιτειακή εκτροπή που συντελείται, προσποιούμενοι ότι έχουμε έστω καθεστώς αστικής δημοκρατίας (ενώ έχουμε από 5-5-2010 ειδικό καθεστώς ανοιχτής συνταγματικής εκτροπής) και να καθοδηγείτε την εργατική τάξη από την μία ήττα στην άλλη, δήθεν «για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα» , μιάς κι εσείς (η κομματική γραφειοκρατία) έχετε, αν μη τι άλλο, την οικονομική δυνατότητα να την περνάτε ζάχαρη για δεκαετίες επί δεκαετιών και πάντως για όσον καιρό ο λαός θα …βγάζει συμπεράσματα, θα λυγίζει, ενίοτε θα αυτοκτονεί, θα μεταναστεύει και θα εξανδραποδίζεται. Όχι, εγώ ΤΩΡΑ σε αυτή τη ζωή θέλω να ζήσω και απαιτώ από το Κόμμα που (ισχυρίζεται ότι) εκφράζει τα δικά μου συμφέροντα να ηγηθεί αυτής της αδιαπραγμάτευτης ΝΙΚΗΦΟΡΑΣ αντίστασης στον παρόντα χρόνο...» Με μια προσεκτικότερη ματιά όμως θα δούμε ότι ελάχιστοι άνθρωποι μπόρεσαν (και θέλησαν) να σκεφτούν κάτι πραγματικά διαφορετικό από τον μηχανικό τρόπο που συνήθισαν να λειτουργούν.
Π.χ. εδώ στην Ελλάδα, όλοι οι ιδεολογικοί, πολιτικοί & κοινωνικοί "χώροι" έκαναν ακριβώς τα ίδια με ό,τι έκαναν πρό κρίσης (ή έκαναν πράγματα επιφανειακά μόνον διαφορετικά, μα στηριγμένα στις ίδιες βασικές αδυναμίες, στίς ίδιες ψυχικές στάσεις κ.λ.π.) .
Έλειψε η αναλυτική σκέψη που θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό που συνέβαινε (και συμβαίνει) τριγύρω σήμερα (στην πατρίδα μας και στον υπόλοιπο κόσμο), που θα αναδείκνυε τις βασικές αντιθέσεις πίσω από τα φαινόμενα και θα μπορούσε να συνθέσει και να προτείνει, όχι βασισμένη στις έτοιμες φόρμες που κάποτε (μιάν άλλη ιστορική εποχή) δημιουργήθηκαν στον κάθε Ιδεολογικό χώρο (χριστιανισμό, φιλελευθερισμό, κομμουνισμό κ.λ.π.), μα ξεκινώντας από τα βασικά προτάγματα του παρόντος χρόνου.
Σε κανέναν (απολύτως κανέναν) ιδεολογικό χώρο δεν υπήρξαν τέτοιου είδους ‘τριγμοί’ από τα κάτω, ούτε κάν σοβαρές ‘ζυμώσεις’ σε επιφανειακό επίπεδο, δεν υπήρξε πουθενά (ούτε για δείγμα) κάποια κομματική, εκκλησιαστική, συνδικαλιστική ηγεσία που να εφεύρει νέο λόγο, ή έστω να νοηματοδοτήσει εκ νέου (δηλαδή εκ θεμελίων) τις έννοιες της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας, της ελευθερίας, της ανάπτυξης κ.λ.π., με υπομονή, σαφήνεια, και λόγο περιφραστικό (όχι συνθηματολογικό, νεκρό & μουσειακό).
Η κρίση λοιπόν κατέδειξε ότι δεν έπασχε μόνον ένας συγκεκριμένος πολιτικός ή θρησκευτικός ή ιδεολογικός χώρος, αντιθέτως έδειξε την ανεπάρκεια που υπήρχε σε όλους τους παραπάνω χώρους.
Αν οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αριστεροί, οι χριστιανοί κ.λ.π. ήσαν οργανωμένοι σε δυναμικές, ζωντανές συλλογικότητες, τότε το συνολικό επίπεδο της κοινωνίας θα ήταν υψηλό και κανένα μνημόνιο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί ακόμη και αν όλοι οι πολίτες παρέμεναν στον πολιτικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό χώρο που ανήκαν ήδη.
Γιατί όμως αναδείχτηκε μία τόσο μεγάλη ανεπάρκεια ;
Η βασικότερη αιτία είναι η έλλειψη ζωντάνιας, το σκέβρωμα στη σκέψη.
Κάτι τέτοιο έγινε με το ξεκίνημα των μνημονίων και την έλευση των τροϊκανών. Εκείνο που είχε απόλυτη προτεραιότητα δεν θα έπρεπε να είναι να τρέχουν οι έλληνες πολίτες δεξιά και αριστερά (κυριολεκτικά) σαν κυνηγημένοι από τις προδοσίες & τις αλητείες που διαδέχονταν η μία την άλλη:
-Γιώργος Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν»,
-Σαμαράς «έρχεται η ανάπτυξη»
-Τσίπρας «θα σκίσω τα μνημόνια»
-Εκκλησιαστική Ιεραρχία «τα μνημόνια είναι ευλογία, μας τα στέλνει ο Θεός για να μας δοκιμάσει & να μας τιμωρήσει, οφείλουμε να τα υπομείνουμε»
Αντί να εγκαταλείπει ο καθένας τον πνευματικό ή ιδεολογικό του χώρο με το κεφάλι σκυμμένο θα ήταν πολύ πιο φρόνιμο και καθοριστικό να παραμείνει στη θέση του του και να διεξάγει τη σύγκρουση εντός του χώρου τον οποίο άλλωστε είχε υπηρετήσει (με τον ελεύθερο χρόνο, την ψήφο, τη στήριξή του) όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό διότι ήταν προφανές ότι η καθολική επίθεση του Κεφαλαίου ξεθεμέλιωνε όλα εκείνα που είναι κοινά :
-Το δικαίωμα στην εργασία, στην Υγεία, την Παιδεία και την Κοινωνική ασφάλιση
-Την Οικογένεια, τους κοινωνικούς δεσμούς, τα γλέντια, τις γιορτές, τον προαιώνιο Τρόπο με τον οποίο θέλει να ζεί τη ζωή του ο λαός μας.
-Το δικαίωμα ιδίως της νεολαίας να μπορεί να παραμείνει στον τόπο της, να κάνει παιδιά, να ανθίσει.
Με δυό λόγια: Τα πάντα ! Αυτά ‘τα πάντα’ αποτελούν (στα λόγια τουλάχιστον) κοινό διακύβευμα όλων των πολιτικών, συνδικαλιστικών & εκκλησιαστικών δομών που προαναφέραμε (άσχετα από τον τρόπο, την ιδεολογία, την πολιτική τεκμηρίωση του κάθε χώρου).
Με την επίθεση των μνημονίων, λοιπόν, υπήρξε η ανάγκη (για την ακρίβεια: η Ιστορική στιγμή ανέδειξε την ανάγκη) για μια παλλαϊκή συνεργασία (συν-έλευση) των απλών τίμιων ανθρώπων του λαού μας, πάνω (όχι έξω, αλλά πάνω) από τις μικρές ή μεγάλες διαφορές που (ισχυρίζονται ότι) πρεσβεύουν οι όποιες "ηγεσίες".
Αν ο καθένας έμενε στον χώρο του και αντί για την άνευ όρων πίστη στις ηγεσίες του, έβρισκε το πνευματικό & ψυχικό σθένος να διεξάγει την απαιτούμενη ιδεολογική σύγκρουση, μέσα στον πολιτικό ή θρησκευτικό ή συνδικαλιστικό του φορέα, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό.
Τι θα μπορούσε να ρωτήσει π.χ. ο απλός, τίμιος σοσιαλδημοκράτης όταν είδε τον Γιωργάκη από το Καστελόριζο να οδηγεί την πατρίδα μας σε συνταγματική εκτροπή και παράδοση, άνευ όρων, της εθνικής κυριαρχίας :
«…Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να οδηγήσεις τη χώρα στη υπογραφή ενός προδοτικού μνημονίου που μετατρέπει ιδιωτικά «χρέη» Τραπεζών σε δημόσια και κρατικά (!) και υποθηκεύει την πατρίδα μας και τον λαό μας για αιώνες ; Όχι, αυτό είναι προδοσία, δεν το επιτρέπω και, προφανώς, δεν θα φύγω εγώ ο τίμιος, ο πραγματικός σοσιαλιστής απογοητευμένος να αρχίσω να γυρεύω απάγκιο δεξιά & αριστερά, θα φύγεις εσύ και μάλιστα με τις κλωτσιές, εσύ που προδίδεις τις αρχές και τις ιδέες της παράταξής μας, ακόμη και του ίδιου σου του πατέρα ..».
Το ίδιο, αργότερα, ο απλός, ο ιδεολόγος νεοδημοκράτης:
«…Τι είδους Φιλελευθερισμός είναι αυτός που τιμωρεί τον μικρό ιδιώτη επιχειρηματία και χαρίζει προκλητικά τα χρέη στους Τραπεζίτες, τους ανακεφαλαιοποιεί και τους δίνει, έπειτα, ως…δώρο την Τράπεζα με ξένα χρήματα, αυτά των βιαίως φορολογηθέντων κορόϊδων ;
Που τον διαβάσατε αυτόν τον «Φιλελευθερισμό» ;
Όχι, είναι προδοσία, δεν το επιτρέπω και, προφανώς, δεν θα φύγω εγώ ο τίμιος, ο πραγματικός λαϊκός ή φιλελεύθερος δεξιός, απογοητευμένος να αρχίσω να γυρεύω απάγκιο δεξιά & αριστερά, θα φύγεις εσύ, εσύ που προδίδεις τις αρχές και τις ιδέες της παράταξης μας και μάλιστα με τις κλωτσιές …»
Το ίδιο οι απλοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ:
«…Τι είδους Επανάσταση & διαλεκτική μας τσαμπουνάτε, όταν εκτρέπετε κάθε επαναστατική δράση μακριά από τον παρόντα χρόνο με πρόσχημα ότι ‘δεν είναι ακόμη η ώρα ;’
Ούτε οι πιο θρησκόληπτοι όλων των θρησκειών που μεταθέτουν τα πάντα σε μια άλλη, δεύτερη, μεταθάνατον ζωή, δεν κάνουν τόσο μεθοδική … μετάθεση….
Το ίδιο οι απλοί Χριστιανοί, οι πιστοί, απέναντι στην ηγεσία της Εκκλησίας:
«…Από πού προκύπτει αυτή η ερμηνεία, ότι δηλαδή τα μνημόνια μας τα έστειλε ο Θεός ;
Τέτοιες ‘ερμηνείες’ θα έδινε σήμερα ο Π.Π. Γερμανός, ο Παπαφλέσσας και ο Αθανάσιος Διάκος ; Εσείς μιλήσατε με τον ίδιο το Θεό στο…fαcebook και σας είπε να καθίσει ο λαός με σταυρωμένα χέρια να μας διαλύσουν και να αρπάξουν την πατρίδα μας οι Τραπεζίτες ;
Όχι δεν το δέχομαι αυτό..».
Αν έτσι λειτουργούσαν οι πλειοψηφίες των ελλήνων πολιτών (εντός του ιδεολογικού της "χώρου" η κάθε μία) δεν θα τολμούσε καν ο προέφηβος τσαρλατάνος Alexis Tsipras (με την λούμπεν ομάδα ΣΥΡΙΖΑ) να προχωρήσουν στη μεγαλύτερη πολιτική προδοσία της μεταπολίτευσης (ανατροπή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος 2015) γνωρίζοντας ότι (όχι οι ..."άλλοι", οι "απέναντι") αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι που ψήφισαν σε ποσοστό 62% το ΟΧΙ, θα ήσαν αυτοί που θα τους ποδοπατούσαν, θα τους έγδερναν με τα ίδια τους τα χέρια, όπου τους συναντούσαν.....
Τόν ίδιο δικαιολογημένο τρόμο θα ένιωθε η Συμμορία Μητσοτάκη - Λιγνάδη - Μενδώνη - Κεραμέως - Γεωργιάδη και Cia, για την ολοκλήρωση της άθλιας ΝΑΤΟ-ϊκής συμφωνίας των Πρεσπών και την άνευ όρων παράδοση της (όποιας έχει απομείνει) εθνικής μας κυριαρχίας (Αλεξανδρούπολη - Αιγαίο - Κύπρος) στην Αμερικάνικη Πρεσβεία (ούτε καν απευθείας στο ...μητροπολιτικό κέντρο...).
Μπορούμε, λοιπόν, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι την δεκαετία των μνημονίων που πέρασε, αναδείχθηκε η τεράστια ανάγκη για μιά σύγκρουση ανάμεσα στη νεκρή (ειδωλολατρική – ακινητοποιημένη – αυτοματοποιημένη) πολιτική σκέψη από τη μιά μεριά, και στη ζωντανή (σύγχρονη, αμφιβάλλουσα, διαλεκτική) σκέψη από την άλλη μεριά, μέσα σε όλους τους ιδεολογικούς, κοινωνικούς & πολιτικούς χώρους που προαναφέραμε. Δυστυχώς, πολλοί λίγοι άνθρωποι και ακόμη λιγότερες ομάδες, έβαλαν το μυαλό να δουλέψει (και την καρδιά να αντέξει) την αλήθεια του παρόντος χρόνου, το τι έρχεται, το τι πρέπει εμείς να σκεφθούμε και να πράξουμε, σαν οργανωμένη κοινωνία.
Εκτός όμως από "ιδεολογικό", αποδείχτηκε ότι υπάρχει σοβαρό ζήτημα (ατομικής & συλλογικής) ψυχικής ωριμότητας και ανθεκτικότητας:
Το γεγονός πώς, όταν μας εξαπατούν (μας κακοποιούν, μας ληστεύουν μπροστά στα μάτια μας, υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας κ.λ.π.) εμείς, ως πλειοψηφίες, νιώθουμε την ανάγκη να ...υπερασπιστούμε τους "δικούς μας" Τσαρλατάνους και να χρεώσουμε όλο το Κακό στούς Τσαρλατάνους των "άλλων", καλό θα ήταν ...να το δούμε, πρίν καταλήξουμε (ως λαός πιά) όχι στο ...κρεβάτι του Ψυχαναλυτή, αλλά στην κλίνη του Προκρούστη...
Υπάρχουν, λοιπόν, σήμερα ελπίδες ;
Μπορεί να δοθεί τέλος στο δράμα του λαού μας χωρίς να περάσουμε από το δύσβατο μονοπάτι της ζωντανής σκέψης, της αναθεώρησης,και της ανασυγκρότησης (χωρίς, δηλαδή, να γίνει μια κυριολεκτική πνευματική επανάσταση μέσα σε όλους τους ιδεολογικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς & εκκλησιαστικούς χώρους ;. Όχι, δεν μπορεί να συμβεί τέτοιο θαύμα δηλαδή να εργαστεί η… Ιστορία (αντί για εμάς τους ίδιους) ώστε να σωθεί ένας λαός που θα αποδεικνυόταν αυτοκαταστροφικά τρυφηλός, συντηρητικός και πνευματικά οκνός, ακριβώς τη στιγμή, μάλιστα, που δεν υπάρχει καμία τέτοια πολυτέλεια.
Και πόσο χρόνο χρειάζεται ;
να αφιερώσει κάποιος για «τα κοινά», για να ενταχθεί ή να δημιουργήσει Συνελεύσεις παντού όπου απαιτούνται; Ο συνολικός χρόνος που χρειάζεται να αφιερώσει καθένας μας δεν είναι μεγάλος. Απαιτεί όμως δέσμευση και διάρκεια:
Κάθε τι για να είναι ζωντανό (και όχι νεκρό) χαρακτηρίζεται από την κίνηση (σε αντίθεση με την ακινησία) και μάλιστα την κίνηση σε σταθερό ρυθμό, σε παλμό: π.χ. ο ρυθμός της καρδιάς του ανθρώπου και των υπόλοιπων έμβιων όντων, η κίνηση των πλανητών, η εναλλαγή των εποχών του χρόνου, η λειτουργία μιάς οικογένειας, ο έλεγχος και η φροντίδα της υγείας μας, οι φιλικές σχέσεις, η φροντίδα ζώων ή φυτών που έχουμε στην ευθύνη μας, η σταθερή εγγραφή μας σε κάποιο γυμναστήριο κ.λ.π.
Αν μιλήσουμε για «πολιτική», ο περισσότερος κόσμος (όχι μόνο στην Ελλάδα, μα σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο) φαντασιώνει (προσποιείται, θα λέγαμε) ότι αρκεί να ασχοληθείς μία φορά κάθε τέσσερα περίπου χρόνια (όταν, δηλαδή, οι Ολιγαρχίες προκηρύσσουν «εκλογές» έχοντας πρώτα εξασφαλίσει, βέβαια, σε πολύ μεγάλο βαθμό την ομοιογένεια και υπακοή της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμάτων που θα συμμετάσχουν σε αυτές τις «εκλογές».
Πολλές φορές, μάλιστα, για ακόμα πιο σίγουρα …αποτελέσματα, η Ολιγαρχία δεν προσπαθεί απλώς να υποτάξει & καθοδηγήσει τα τυχόν υπάρχοντα (από δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες) πολιτικά κόμματα, μα τα κατασκευάζει η ίδια (απ’ ευθείας και εκ του μηδενός) όπως π.χ. ευέλικτα κομματίδια σαν τα Ποτάμια, τη ΔΗΜΑΡ, τους ‘Ανεξάρτητους’ έλληνες, τα αποκόμματα Καρατζαφέρη, Λεβέντη, Βελόπουλου, την Βαρουφάκειο ΜέΡΑ 25 κ.λ.π.)
Μιλήσαμε για φαντασίωση (ή και για υποκρισία) διότι οι άνθρωποι γνωρίζουμε καλά πως η τόσο επιπόλαιη, ανεύθυνη και προσχηματική ενασχόλησή μας με την «πολιτική» (μόνο μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) θα καταστρέψει και εμάς και την πατρίδα μας, ξεκινώντας από το κλεμμένο μέλλον των παιδιών μας…
Ναι, όσο και αν κάνουμε τους κακομοίρηδες & τα θύματα, γνωρίζουμε ότι ασχολούμενοι με την «πολιτική» μόνον μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια (ή όποτε μας φωνάζει στις κάλπες η Ολιγαρχία, τέλος πάντων), το μόνο που κάνουμε είναι να διαλέγουμε μέγεθος και χρώμα για τις αλυσίδες μας…
Δεν πηγαίνεις στο σχολείο να ρωτήσεις για την πρόοδο του παιδιού σου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια: μία φορά στην πρώτη δημοτικού, μετά πάλι στην τέταρτη και έπειτα στην δευτέρα γυμνασίου...! Μόνο κάποιος γραφικός ή αδιάφορος γονιός θα έκανε κάτι τέτοιο.
Το ίδιο και με την επίβλεψη της εργασίας μας.
Αν διατηρείς π.χ. μία μικρή επιχείρηση (ένα συνεργείο αυτοκινήτων, ένα μίνι μάρκετ κ.λ.π.) δεν επιβλέπεις τον λογιστή σου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε τους συνεργάτες, ούτε το προσωπικό σου.
Τέλος, την ίδια σοβαρότητα, σταθερότητα και συνέπεια δείχνεις σε κάθε σου δραστηριότητα για την οποία ενδιαφέρεσαι σοβαρά και θέλεις να έχει καλή εξέλιξη και πρόοδο.
Ακόμα και στο γυμναστήριο που έχεις γραφτεί (προκειμένου για την υγεία και την ευεξία σου) δεν εμφανίζεσαι εκεί …μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια …περιμένοντας ότι, παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία της καρδιάς, η αρτηριακή πίεση, το σωματικό βάρος, η ψυχική διάθεση και η εξωτερική σου εμφάνιση θα έχουν την εξέλιξη που θα ήθελες.
Πώς λοιπόν αναπτύσσουμε το θράσος, την φαντασίωση (την βαριά ψευδαίσθηση τελικά) ότι σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως είναι η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας (της κοινωνίας όπου ζούμε), θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν με διαφορετικό τρόπο, χωρίς δέσμευση, σοβαρότητα, ενηλικίωση και διαρκή ανησυχία & φροντίδα ;
«Μα δεν είναι μόνο αδιαφορία, δεν έχουμε άλλο κουράγιο»
Για να δούμε, είναι έτσι ;
Στη ζωή μας και των δικών μας ανθρώπων, όσο μεγαλώνουμε αυξάνονται οι εμπειρίες μας σε δύσκολες μάχες, πολλές φορές πραγματικά ζωής και θανάτου.
Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με υπομονή και επιμονή π.χ. μια σοβαρή ή έστω μέτρια ασθένεια. Συνήθως δεν τα παρατάμε εύκολα π.χ. με αφορμή:
Ότι στα Νοσοκομεία επικρατεί χάος
Ότι ο συγκεκριμένος γιατρός μπορεί να αποδείχθηκε τυχοδιώκτης και αρπακτικό
Ότι πιθανώς και κάποιος από τους επόμενους γιατρούς το ίδιο κ.λ.π.
Ότι χάλασε το τάδε μηχάνημα του Νοσοκομείου και πρέπει να πάς έξω.
Ότι πρέπει να στηθείς στις ουρές για τα χαρτιά και τα νοσήλεια.
Ότι…, Ότι….., Ότι.
Τίποτε από αυτά δεν οδηγεί τον μέσο άνθρωπο στο να τα παρατήσει. Επιμένει, υπομένει, συνασπίζεται (ειδικά, δε, για τις σοβαρότερες ασθένειες έχουν δημιουργηθεί συγκινητικά δυνατές ομάδες και συλλογικότητες αλληλοϋποστήριξης).
Εκτός όμως από "ιδεολογικό", αποδείχτηκε ότι υπάρχει σοβαρό ζήτημα (ατομικής & συλλογικής) ψυχικής ωριμότητας και ανθεκτικότητας:
Το γεγονός πώς, όταν μας εξαπατούν (μας κακοποιούν, μας ληστεύουν μπροστά στα μάτια μας, υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας κ.λ.π.) εμείς, ως πλειοψηφίες, νιώθουμε την ανάγκη να ...υπερασπιστούμε τους "δικούς μας" Τσαρλατάνους και να χρεώσουμε όλο το Κακό στούς Τσαρλατάνους των "άλλων", καλό θα ήταν ...να το δούμε, πρίν καταλήξουμε (ως λαός πιά) όχι στο ...κρεβάτι του Ψυχαναλυτή, αλλά στην κλίνη του Προκρούστη...
Υπάρχουν, λοιπόν, σήμερα ελπίδες ;
Μπορεί να δοθεί τέλος στο δράμα του λαού μας χωρίς να περάσουμε από το δύσβατο μονοπάτι της ζωντανής σκέψης, της αναθεώρησης,και της ανασυγκρότησης (χωρίς, δηλαδή, να γίνει μια κυριολεκτική πνευματική επανάσταση μέσα σε όλους τους ιδεολογικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς & εκκλησιαστικούς χώρους ;. Όχι, δεν μπορεί να συμβεί τέτοιο θαύμα δηλαδή να εργαστεί η… Ιστορία (αντί για εμάς τους ίδιους) ώστε να σωθεί ένας λαός που θα αποδεικνυόταν αυτοκαταστροφικά τρυφηλός, συντηρητικός και πνευματικά οκνός, ακριβώς τη στιγμή, μάλιστα, που δεν υπάρχει καμία τέτοια πολυτέλεια.
Και πόσο χρόνο χρειάζεται ;
να αφιερώσει κάποιος για «τα κοινά», για να ενταχθεί ή να δημιουργήσει Συνελεύσεις παντού όπου απαιτούνται; Ο συνολικός χρόνος που χρειάζεται να αφιερώσει καθένας μας δεν είναι μεγάλος. Απαιτεί όμως δέσμευση και διάρκεια:
Κάθε τι για να είναι ζωντανό (και όχι νεκρό) χαρακτηρίζεται από την κίνηση (σε αντίθεση με την ακινησία) και μάλιστα την κίνηση σε σταθερό ρυθμό, σε παλμό: π.χ. ο ρυθμός της καρδιάς του ανθρώπου και των υπόλοιπων έμβιων όντων, η κίνηση των πλανητών, η εναλλαγή των εποχών του χρόνου, η λειτουργία μιάς οικογένειας, ο έλεγχος και η φροντίδα της υγείας μας, οι φιλικές σχέσεις, η φροντίδα ζώων ή φυτών που έχουμε στην ευθύνη μας, η σταθερή εγγραφή μας σε κάποιο γυμναστήριο κ.λ.π.
Αν μιλήσουμε για «πολιτική», ο περισσότερος κόσμος (όχι μόνο στην Ελλάδα, μα σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο) φαντασιώνει (προσποιείται, θα λέγαμε) ότι αρκεί να ασχοληθείς μία φορά κάθε τέσσερα περίπου χρόνια (όταν, δηλαδή, οι Ολιγαρχίες προκηρύσσουν «εκλογές» έχοντας πρώτα εξασφαλίσει, βέβαια, σε πολύ μεγάλο βαθμό την ομοιογένεια και υπακοή της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμάτων που θα συμμετάσχουν σε αυτές τις «εκλογές».
Πολλές φορές, μάλιστα, για ακόμα πιο σίγουρα …αποτελέσματα, η Ολιγαρχία δεν προσπαθεί απλώς να υποτάξει & καθοδηγήσει τα τυχόν υπάρχοντα (από δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες) πολιτικά κόμματα, μα τα κατασκευάζει η ίδια (απ’ ευθείας και εκ του μηδενός) όπως π.χ. ευέλικτα κομματίδια σαν τα Ποτάμια, τη ΔΗΜΑΡ, τους ‘Ανεξάρτητους’ έλληνες, τα αποκόμματα Καρατζαφέρη, Λεβέντη, Βελόπουλου, την Βαρουφάκειο ΜέΡΑ 25 κ.λ.π.)
Μιλήσαμε για φαντασίωση (ή και για υποκρισία) διότι οι άνθρωποι γνωρίζουμε καλά πως η τόσο επιπόλαιη, ανεύθυνη και προσχηματική ενασχόλησή μας με την «πολιτική» (μόνο μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) θα καταστρέψει και εμάς και την πατρίδα μας, ξεκινώντας από το κλεμμένο μέλλον των παιδιών μας…
Ναι, όσο και αν κάνουμε τους κακομοίρηδες & τα θύματα, γνωρίζουμε ότι ασχολούμενοι με την «πολιτική» μόνον μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια (ή όποτε μας φωνάζει στις κάλπες η Ολιγαρχία, τέλος πάντων), το μόνο που κάνουμε είναι να διαλέγουμε μέγεθος και χρώμα για τις αλυσίδες μας…
Δεν πηγαίνεις στο σχολείο να ρωτήσεις για την πρόοδο του παιδιού σου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια: μία φορά στην πρώτη δημοτικού, μετά πάλι στην τέταρτη και έπειτα στην δευτέρα γυμνασίου...! Μόνο κάποιος γραφικός ή αδιάφορος γονιός θα έκανε κάτι τέτοιο.
Το ίδιο και με την επίβλεψη της εργασίας μας.
Αν διατηρείς π.χ. μία μικρή επιχείρηση (ένα συνεργείο αυτοκινήτων, ένα μίνι μάρκετ κ.λ.π.) δεν επιβλέπεις τον λογιστή σου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε τους συνεργάτες, ούτε το προσωπικό σου.
Τέλος, την ίδια σοβαρότητα, σταθερότητα και συνέπεια δείχνεις σε κάθε σου δραστηριότητα για την οποία ενδιαφέρεσαι σοβαρά και θέλεις να έχει καλή εξέλιξη και πρόοδο.
Ακόμα και στο γυμναστήριο που έχεις γραφτεί (προκειμένου για την υγεία και την ευεξία σου) δεν εμφανίζεσαι εκεί …μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια …περιμένοντας ότι, παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία της καρδιάς, η αρτηριακή πίεση, το σωματικό βάρος, η ψυχική διάθεση και η εξωτερική σου εμφάνιση θα έχουν την εξέλιξη που θα ήθελες.
Πώς λοιπόν αναπτύσσουμε το θράσος, την φαντασίωση (την βαριά ψευδαίσθηση τελικά) ότι σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως είναι η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας (της κοινωνίας όπου ζούμε), θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν με διαφορετικό τρόπο, χωρίς δέσμευση, σοβαρότητα, ενηλικίωση και διαρκή ανησυχία & φροντίδα ;
«Μα δεν είναι μόνο αδιαφορία, δεν έχουμε άλλο κουράγιο»
Για να δούμε, είναι έτσι ;
Στη ζωή μας και των δικών μας ανθρώπων, όσο μεγαλώνουμε αυξάνονται οι εμπειρίες μας σε δύσκολες μάχες, πολλές φορές πραγματικά ζωής και θανάτου.
Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με υπομονή και επιμονή π.χ. μια σοβαρή ή έστω μέτρια ασθένεια. Συνήθως δεν τα παρατάμε εύκολα π.χ. με αφορμή:
Ότι στα Νοσοκομεία επικρατεί χάος
Ότι ο συγκεκριμένος γιατρός μπορεί να αποδείχθηκε τυχοδιώκτης και αρπακτικό
Ότι πιθανώς και κάποιος από τους επόμενους γιατρούς το ίδιο κ.λ.π.
Ότι χάλασε το τάδε μηχάνημα του Νοσοκομείου και πρέπει να πάς έξω.
Ότι πρέπει να στηθείς στις ουρές για τα χαρτιά και τα νοσήλεια.
Ότι…, Ότι….., Ότι.
Τίποτε από αυτά δεν οδηγεί τον μέσο άνθρωπο στο να τα παρατήσει. Επιμένει, υπομένει, συνασπίζεται (ειδικά, δε, για τις σοβαρότερες ασθένειες έχουν δημιουργηθεί συγκινητικά δυνατές ομάδες και συλλογικότητες αλληλοϋποστήριξης).
Και πάμε τώρα να δούμε την ίδια ανάγκη στο πολιτικό – κοινωνικό γίγνεσθαι, όπου ενώ το διακύβευμα είναι εξ ίσου σοβαρό (θα πάρουμε σύνταξη ; θα έχουμε ασφάλιση υγείας, μια στέγη, μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια διαβίωσης κ.λ.π. ή θα αφήσουμε τις «Αγορές» να μας αφανίσουν ;) και ενώ η προσπάθεια (υπομονή, επιμονή, κουράγιο, ευφυΐα, συλλογική δράση) που απαιτείται να επιδείξουμε, είναι δέκα ως είκοσι φορές μικρότερη από αυτήν που αποδεδειγμένα μπορούμε να επιδείξουμε απέναντι σε μια σοβαρή ασθένεια, ο περισσότερος κόσμος φαίνεται να αδυνατεί να το πράξει.
Και αυτό διότι είναι βαθειά ριζωμένη η αντίληψη ότι ο δυτικός άνθρωπος της εποχής μας δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμασε Πολιτική, την μητέρα όλων των Επιστημών (και εννοούμε να ασχοληθεί με σοβαρότητα και σε σταθερή βάση).
Υπάρχει βαρειά (σε βαθμό αυτοκαταστροφής) η ψευδαίσθηση ότι αυτό το πεδίο σκέψης, δημιουργικότητας και δράσης θα το καλύψουν «άλλοι» αντί για εμάς.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει.
Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να απομακρύνουμε την καταστροφή (οικονομική, κοινωνική, εθνική) που μας περιτριγυρίζει, πλέον, επικίνδυνα....
Τ.Σ.Και αυτό διότι είναι βαθειά ριζωμένη η αντίληψη ότι ο δυτικός άνθρωπος της εποχής μας δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμασε Πολιτική, την μητέρα όλων των Επιστημών (και εννοούμε να ασχοληθεί με σοβαρότητα και σε σταθερή βάση).
Υπάρχει βαρειά (σε βαθμό αυτοκαταστροφής) η ψευδαίσθηση ότι αυτό το πεδίο σκέψης, δημιουργικότητας και δράσης θα το καλύψουν «άλλοι» αντί για εμάς.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει.
Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να απομακρύνουμε την καταστροφή (οικονομική, κοινωνική, εθνική) που μας περιτριγυρίζει, πλέον, επικίνδυνα....