Τους "άλλους" δεν τους συναντάς πάντα "στη μέση" αλλά στον καινούριο τόπο, ακόμη καλύτερα στην Ουτοπία ενός καλύτερου κόσμου, όπου η Υποκρισία, ο Φανατισμός και ο Τυχοδιωκτικός Ατομικισμός θα θεωρούνται κακοήθεις, εκφυλιστικές κοινωνικές ασθένειες...
Σήμερα, λοιπόν, απόλυτη προτεραιότητα είναι η μέγιστη δυνατή Ενότητα του λαού μας.
Σήμερα, λοιπόν, απόλυτη προτεραιότητα είναι η μέγιστη δυνατή Ενότητα του λαού μας.
-Καλά όλα αυτά, όμως τι κοινό μπορεί να έχουμε «εμείς οι δεξιοί» με «εμάς τους αριστερούς» ;
-Κι έπειτα, με τούς ...κεντρώους, τούς απολίτικους, τους χριστιανούς, τούς άθεους κλπ κλπ ?
Η απάντηση είναι απλή:
Ό,τι κοινό είχαν ο Περρίκος με τη Σταθοπούλου και τον Κασλά.
-Κι έπειτα, με τούς ...κεντρώους, τούς απολίτικους, τους χριστιανούς, τούς άθεους κλπ κλπ ?
Η απάντηση είναι απλή:
Ό,τι κοινό είχαν ο Περρίκος με τη Σταθοπούλου και τον Κασλά.
Γνωρίζω καλά ότι οι δεξιοί αγνοούν (ή επιμένουν να αγνοούν) την Παναγιώτα Σταθοπούλου διότι μπροστά σε μια τέτοια «αριστερή» ψυχή οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι παρά κότες, κότες που κακαρίζουν «πατριωτικά» (και μάλιστα παράφωνα).
Το ίδιο και οι κατά φαντασίαν «αριστεροί» και «antifa» αγνοούν (ή επιμένουν να αγνοούν) τον Κωνσταντίνο Περρίκο διότι αντιλαμβάνονται (πολύ ορθά) ότι και μόνο να φανταστούν στον ύπνο τους το ανδραγάθημα του σαμποτάζ που οργάνωσε και εκτέλεσε ο «δεξιός» Περρίκος, θα ξυπνήσουν λουσμένοι από κρύο ιδρώτα. Ακόμη πιο απλά : διότι ξέρουν πολύ καλά ότι μπροστά σε τέτοιους «δεξιούς» οι ίδιοι δεν είναι λιοντάρια (όπως καμώνονται μπροστά στον καθρέφτη τους) παρά καλομαθημένα κατοικίδια.
Η πιο ηρωϊκή (και συνάμα τραγική) φυσιογνωμία, που ενοποίησε στο βάθος της ψυχής του αυτές τις (δήθεν) αντιθέσεις υπήρξε ο ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς που σταμάτησε την τεράστια Ιταλική επίθεση την Άνοιξη του 1941 στο θρυλικό ύψωμα 731 και, αμέσως μετά πολέμησε τους Γερμανούς κατακτητές στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη για να δοξαστεί από τη …ναρκισσιστική λήθη ημών των «ιδεολόγων» νεοελλήνων.
Εκτιμώ ότι η μεγαλύτερη αρρώστια (πολύ πιο θανατηφόρα από δέκα νόσους covid μαζί) που κατατρώει το σώμα και την ψυχή του λαού μας είναι ο ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟΣ Ναρκισσισμός.
Αυτός είναι που χρειάζεται τις «ιδεολογίες» για να κρύψει τα βρώμικα, λιμνάζοντα παλιόνερα του νωθρού Χαρακτήρα μας ο οποίος συνήθισε να κορδώνεται σε όποιο καθρέφτη βρεί μπροστά του, πότε σαν παγώνι, πότε σαν αητός και πότε σα λιοντάρι (τρομάρα μας).
Πού να το φανταστούν οι δήθεν πατριώτες (από τα Jumbo), αυτοί που ψήφιζαν για δεκαετίες τον ισόβιο νομάρχη Ζορό Παναγιώτη Ψωμιάδη, ότι μετά τον Παύλο Μελά (και τους πραγματικούς ήρωες του συγκλονιστικού Μακεδονικού αγώνα 1904 -1908) τη μεγαλύτερη αυτοθυσία για την ιδιαίτερη πατρίδα τους τη Μακεδονία και για την απελευθέρωση της Ελλάδας την επέδειξαν (το 1943) μερικές δεκαεννιάχρονες αριστερές κοπέλες (μέλη της ΕΠΟΝ) όπως η ηρωίδα Παναγιώτα Σταθοπούλου !
Η πιο ηρωϊκή (και συνάμα τραγική) φυσιογνωμία, που ενοποίησε στο βάθος της ψυχής του αυτές τις (δήθεν) αντιθέσεις υπήρξε ο ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς που σταμάτησε την τεράστια Ιταλική επίθεση την Άνοιξη του 1941 στο θρυλικό ύψωμα 731 και, αμέσως μετά πολέμησε τους Γερμανούς κατακτητές στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη για να δοξαστεί από τη …ναρκισσιστική λήθη ημών των «ιδεολόγων» νεοελλήνων.
Εκτιμώ ότι η μεγαλύτερη αρρώστια (πολύ πιο θανατηφόρα από δέκα νόσους covid μαζί) που κατατρώει το σώμα και την ψυχή του λαού μας είναι ο ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟΣ Ναρκισσισμός.
Αυτός είναι που χρειάζεται τις «ιδεολογίες» για να κρύψει τα βρώμικα, λιμνάζοντα παλιόνερα του νωθρού Χαρακτήρα μας ο οποίος συνήθισε να κορδώνεται σε όποιο καθρέφτη βρεί μπροστά του, πότε σαν παγώνι, πότε σαν αητός και πότε σα λιοντάρι (τρομάρα μας).
Πού να το φανταστούν οι δήθεν πατριώτες (από τα Jumbo), αυτοί που ψήφιζαν για δεκαετίες τον ισόβιο νομάρχη Ζορό Παναγιώτη Ψωμιάδη, ότι μετά τον Παύλο Μελά (και τους πραγματικούς ήρωες του συγκλονιστικού Μακεδονικού αγώνα 1904 -1908) τη μεγαλύτερη αυτοθυσία για την ιδιαίτερη πατρίδα τους τη Μακεδονία και για την απελευθέρωση της Ελλάδας την επέδειξαν (το 1943) μερικές δεκαεννιάχρονες αριστερές κοπέλες (μέλη της ΕΠΟΝ) όπως η ηρωίδα Παναγιώτα Σταθοπούλου !
Πού να το φανταστούν εκείνοι από τους αριστερούς, αναρχικούς & αντίφα που φαντάζονται τον εαυτό τους ως πολύ "μάτσο", καθώς και τα σούργελα του "δικαιωματισμού" , ότι το μεγαλύτερο αντιναζιστικό σαμποτάζ σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη το έκαναν κάποιοι δεξιοί, στις 20-9-1942, ενάντια στους έλληνες δοσίλογους της ΕΣΠΟ και στους συνεργάτες τους Γερμανούς αξιωματικούς των SS !!
Και τέλος, πού να το φανταστούν οι χιλιάδες χιλιάδων ελλήνων καλοπερασάκηδων μικροαστών (που δεν είναι ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί ούτε κεντρώοι, που "δεν ασχολούνται με την πολιτική, αλλά μόνο με τη δουλειά τους") που να το φανταστούν ότι θα υπήρχε ένας απλός έλληνας αξιωματικός (ο Δημήτρης Κασλάς) που θα πολεμούσε, ταυτόχρονα, σαν Λεωνίδας στο ύψωμα 731 της Αλβανίας, αλλά και σαν καπετάνιος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, για να αγνοηθεί και ταπεινωθεί ταυτόχρονα: και από τους δήθεν εθνικόφρονες πατριώτες (αφού πολέμησε, έπειτα, στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη για λαϊκή κυριαρχία) και από τους δήθεν αριστερούς, αφού για χάρη του ανυπέρβλητου άθλου του (πού άλλαξε τη ροή ολόκληρου του σχεδιασμού του Χίτλερ για την κατάκτηση της Ρωσίας και του υπολοίπου κόσμου) το ύψωμα 731 σμιλεύτηκε στο μάρμαρο του Άγνωστου Στρατιώτη, δηλαδή ... "εκεί πού καταθέτουν στεφάνια οι δεξιοί και οι εθνικιστές "... !!
Και τώρα, που έτυχε (για όσους φίλους δεν τα γνώριζαν) να πληροφορηθούμε και να διευκρινίσουμε αυτά τα πολύ σημαντικά ιστορικά στοιχεία κάπως καλύτερα ;
Τι, ακριβώς ;
Αν αφήσουμε τη δύναμη της συνήθειας (του μικροαστισμού, της «κόπωσης» και της «μελαγχολίας») να μας επιβληθεί, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο:
Ο καθένας στο ιδεολογικό μαγαζί (κοτέτσι) του, ειδάλλως (οι πιο …ψαγμένοι, τρομάρα τους) στην γλυκιά απόσυρση της καταθλιπτικής τους «ανωτερότητας» (θεός να την κάνει).
Αν όμως έχουμε ακόμη λίγη ζωή μέσα μας, λίγο πνεύμα αγώνα και λίγο πάθος για αλήθεια, πρόοδο &, ελευθερία, αν υπάρχει ακόμη χρόνος (πρίν να δούμε σε κάποια κολώνα το κηδειόχαρτο που θα μας ενημερώνει για την …δική μας κηδεία) πρέπει να βγούμε έξω, στό πεδίο, στίς Πλατείες, στόν δρόμο, έξω από τά κλουβιά & τις ναρκισσιστικές μας παραμύθες...
Εκεί έξω, λοιπόν, να κάνουμε Συν-έλευση και μιάς και δεν είμαστε κάτι τόσο ανεπανάληπτο και ηρωϊκό όσο θα θέλαμε, να κάνουμε το πιο απλό και ανθρώπινο που μπορούμε: με ταπείνωση και ανοιχτή καρδιά, να συναντηθούμε.
Τ.Σ.
Και τέλος, πού να το φανταστούν οι χιλιάδες χιλιάδων ελλήνων καλοπερασάκηδων μικροαστών (που δεν είναι ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί ούτε κεντρώοι, που "δεν ασχολούνται με την πολιτική, αλλά μόνο με τη δουλειά τους") που να το φανταστούν ότι θα υπήρχε ένας απλός έλληνας αξιωματικός (ο Δημήτρης Κασλάς) που θα πολεμούσε, ταυτόχρονα, σαν Λεωνίδας στο ύψωμα 731 της Αλβανίας, αλλά και σαν καπετάνιος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, για να αγνοηθεί και ταπεινωθεί ταυτόχρονα: και από τους δήθεν εθνικόφρονες πατριώτες (αφού πολέμησε, έπειτα, στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη για λαϊκή κυριαρχία) και από τους δήθεν αριστερούς, αφού για χάρη του ανυπέρβλητου άθλου του (πού άλλαξε τη ροή ολόκληρου του σχεδιασμού του Χίτλερ για την κατάκτηση της Ρωσίας και του υπολοίπου κόσμου) το ύψωμα 731 σμιλεύτηκε στο μάρμαρο του Άγνωστου Στρατιώτη, δηλαδή ... "εκεί πού καταθέτουν στεφάνια οι δεξιοί και οι εθνικιστές "... !!
Και τώρα, που έτυχε (για όσους φίλους δεν τα γνώριζαν) να πληροφορηθούμε και να διευκρινίσουμε αυτά τα πολύ σημαντικά ιστορικά στοιχεία κάπως καλύτερα ;
Τι, ακριβώς ;
Αν αφήσουμε τη δύναμη της συνήθειας (του μικροαστισμού, της «κόπωσης» και της «μελαγχολίας») να μας επιβληθεί, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο:
Ο καθένας στο ιδεολογικό μαγαζί (κοτέτσι) του, ειδάλλως (οι πιο …ψαγμένοι, τρομάρα τους) στην γλυκιά απόσυρση της καταθλιπτικής τους «ανωτερότητας» (θεός να την κάνει).
Αν όμως έχουμε ακόμη λίγη ζωή μέσα μας, λίγο πνεύμα αγώνα και λίγο πάθος για αλήθεια, πρόοδο &, ελευθερία, αν υπάρχει ακόμη χρόνος (πρίν να δούμε σε κάποια κολώνα το κηδειόχαρτο που θα μας ενημερώνει για την …δική μας κηδεία) πρέπει να βγούμε έξω, στό πεδίο, στίς Πλατείες, στόν δρόμο, έξω από τά κλουβιά & τις ναρκισσιστικές μας παραμύθες...
Εκεί έξω, λοιπόν, να κάνουμε Συν-έλευση και μιάς και δεν είμαστε κάτι τόσο ανεπανάληπτο και ηρωϊκό όσο θα θέλαμε, να κάνουμε το πιο απλό και ανθρώπινο που μπορούμε: με ταπείνωση και ανοιχτή καρδιά, να συναντηθούμε.
Τ.Σ.