Σαν σήμερα, στις 28 Μαρτίου 1871 υλοποιήθηκε, μετά από
εξέγερση, η πρώτη επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την
εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο (στην πόλη του Παρισιού) καταργώντας
τις συγκεντρωτικές δομές του Κράτους.
Το πολιτικό πείραμα διήρκεσε 72 ημέρες και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του
Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος).
Στις 26 Μαρτίου έγιναν με
υποδειγματικό τρόπο οι Δημοτικές εκλογές στο Παρίσι, και το Συμβούλιο που
εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό μέγαρο στις 28 Μαρτίου.
Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα
των Παρισίων» και ανέλαβε τις εξουσίες, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό
φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους
επαναστάτες, μαρξιστές και αναρχικούς.
Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε
συλληφθεί και έτσι οι εξεγερμένοι προσπάθησαν πολλές φορές να τον
απελευθερώσουν.
Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε αυτή η επαναστατική επιτροπή ήταν
σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας.
Όμως:
Στην Επιτροπή Οικονομικών τοποθετήθηκε ένας έντιμος
λογιστής, ο Φρανσουά Ζούρντ, ο οποίος αρνήθηκε
να «εθνικοποιήσει» την Τράπεζα της Γαλλίας, στερώντας από τους κομμουνάρους
πολύτιμο χρήμα για την επιτυχία του αγώνα τους…..
Οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν πλήρως στις 28 Μαΐου
1871, έπειτα από μια εβδομάδα άγριων μαχών, που έμεινε στην ιστορία ως «η ματωμένη
εβδομάδα».
Γιά φαντάσου:
Αυτοί οι άνθρωποι (βιομηχανικοί εργάτες, τεχνίτες, μικροί έμποροι, μισθωτοί & υπάλληλοι) έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, συγκρούσθηκαν κατά μέτωπο με την κεντρική κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής κι όμως (!) δεν μπόρεσαν να σπάσουν τα δεσμά (εντός τους) που τους έδεναν ψυχικά και πνευματικά με την Εξουσία.
Δεν τόλμησαν να αποδώσουν στο άψυχο τυπωμένο χαρτί (τα χαρτονομίσματα),στα κέρματα και στις μπάρες από χρυσό γυαλιστερό μέταλλο, την πραγματική τους ιδιότητα, αυτήν της ανόργανης ύλης.
Παρότι κατέλαβαν την πόλη τους (τη σπουδαιότερη, τότε, της Ευρώπης) και τις Τράπεζές της, έμειναν ενδεείς, αμήχανοι, ανήμποροι να ξεπεράσουν τα φαντάσματα του παλιού κόσμου (που είχαν ενσωματώσει στο κορμί & τη ψυχή τους), έμειναν αποσβολωμένοι και υποτάχθηκαν σε αυτά τα χάρτινα & μεταλλικά Είδωλα, που σαν βαμπίρ γρήγορα "ζωντάνεψαν" και τους πήραν το κεφάλι...
Καμία (και
ποτέ) επανάσταση δεν μπορεί να ευοδωθεί, όσο οι άνθρωποι αρνούμαστε να σπάσουμε
τις βαριές ψυχικές και πνευματικές αλυσίδες του εκάστοτε «Χρέους», όσο
επιτρέπουμε στον (κοινό σε όλους μας) φόβο του Θανάτου να καθορίζει τη ζωή μας,
μέσω των Ειδώλων& των Φετίχ, τα οποία στήνουμε (σαν τρισδιάστατες
ψευδαισθήσεις) ανάμεσά μας και στον ουρανό.
Και πέφτουμε στα γόνατα, τα προσκυνάμε και σ’
αυτά θυσιάζουμε (εμάς και τους αγαπημένους μας)
βουτηγμένοι σε καθωσπρεπισμούς και προαιώνιες «ενοχές», πλασμένες από αίμα, βούρκο, τρόμο και φθόνο, περιμένοντας έπειτα, νομοτελειακά, την αδυσώπητη Τιμωρία (την οποία η βαριά πνευματική μας αρρώστια,
αποδέχεται και ως «κάπως
δικαιολογημένη» και «φυσιολογική»).
Πρίν από
πολλά χρόνια, στην εποχή που
ονομάστηκε Μεσαίωνας, κάθε άνθρωπος αμέσως με τη γέννησή του ήταν χρεωμένος προς τον Πατέρα – Θεό –
Αφέντη, με το λεγόμενο προπατορικό
αμάρτημα.
Γεννιόταν,
δηλαδή, εκ των προτέρων «κακός» (δηλ.
άμυαλος, απερίσκεπτος και γεμάτος βρώμικες και αμαρτωλές επιθυμίες) και ένας
μόνον δρόμος υπήρχε για να μην καεί (ζωντανός σε τίποτε …λιόκλαρα ή μετά θάνατον):
Να υπηρετεί «ψυχή τε και σώματι» μια
διαλεχτή κλειστή κάστα εκπροσώπων του Θεού επί της Γής (πάπες, καρδινάλιους,
ιεροεξεταστές κ.λ.π.) οι οποίοι διαλέχτηκαν (από τον ίδιο τον Θεό... αυτοπροσώπως) για να ρυθμίζουν, εφ’ όρου ζωής, αυτό το ιδιωτικό μερίδιο αμαρτίας που αναλογούσε στον
καθένα, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε άνθρωπος
!
Στα χρόνια που
ακολούθησαν, με την εξέλιξη των παραγωγικών σχέσεων, ο φυσικός θεός έδωσε σιγά
σιγά τη θέση του στον «θεό – Κεφάλαιο»
και η εκκλησιαστική εξουσία έδωσε τη θέση της στην εξουσία των «Αγορών».
Οι πάπες,
καρδινάλιοι και οι βασιλιάδες της παλιάς εποχής αντικαταστάθηκαν σταδιακά
από τη χρηματοπιστωτική Μαφία και ο παλιός, χρεωμένος με το προπατορικό
αμάρτημα, άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον χρεωμένο στις Τράπεζες, άνθρωπο της νέας εποχής.
Διαμεσολαβητής
των σύγχρονων υπηκόων, για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου ελέους, μιάς
κάποιας ελάχιστης επιβίωσης (υλικής & ηθικής) είναι το χρηματιστικό ιερατείο.
Με
κάθε πρόσφορο μέσον (διαφήμιση, αποβλάκωση, εκμαυλισμό & γοητεία, ωμό
εκβιασμό & τρομοκρατία) το ιερατείο αυτό προσπαθεί, σε κάθε άνθρωπο, να κάμψει το ηθικό και πνευματικό του
φρόνημα, την αγάπη του για τη Ζωή και την Ελευθερία.
Να
τον εξαναγκάσει να αποδεχτεί τη μοίρα του εκ γενετής «κακού παιδιού», του εκ
γενετής και εκ φύσεως οφειλέτη.
Στη χώρα μας π.χ. τό
δημόσιο «χρέος» εμφανίζεται σήμερα
360 δισ. ευρώ (όταν το ΑΕΠ
της Ελλάδος είναι 180 δις
ευρώ περίπου) ενώ το
έτος 2010, πριν το πρώτο Μνημόνιο, το δημόσιο
χρέος ήταν στα
320 δισ. ευρώ και
το ελληνικό ΑΕΠ
στα 220 δισ. ευρώ !
Πώς είναι δυνατόν
(ακόμη και με όρους τοκογλυφίας) το αποκαλούμενο δημόσιο χρέος της χώρας
μας να εμφανίζεται
σήμερα 40 δισ. ευρώ μεγαλύτερο
από ότι πριν τα Μνημόνια και, την ίδια
στιγμή, το ΑΕΠ
να είναι 40
δισ. ευρώ μικρότερο ;
Και, βέβαια, οι «αγορές» κρίνουν ότι τώρα μπορούμε να βγούμε στις Αγορές, ενώ δεν μπορούσαμε
να βγούμε το
2010 !
Βλέπετε, σε όλο τον δυτικό κόσμο, εκτός από τα λαμόγια του νεοφιλελευθερισμού (που ούτε νέος είναι ούτε φιλελευθερισμός) έχουμε να τα βάλουμε και με τους Φιλισταίους της σοσιαλδημοκρατίας και της «αριστεράς».
Όταν ακούνε για διαγραφή Χρεών, δηλαδή για διαγραφή αυθαίρετων λογιστικών συνταγών μαγειρικής (πλασμένων από «τίποτε» με μπόλικο «αέρα κοπανιστόν») ανεβάζουν πίεση, παλμούς και χάνουν το χρώμα τους.
Επιστρατεύουν κάθε ύφος και πόζα που (νομίζουν ότι) τους εξασφαλίζει σοβαροπρέπεια και κύρος, για να επιτεθούν στους «βλάσφημους», «ανώριμους», «μπαταχτσήδες» που τολμούν να υπενθυμίζουν το προφανές: ότι τα «χρέη» των Κρατών είναι προϊόντα τερατώδους τραπεζικής απάτης, φτιαγμένα από απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου, απευθυνόμενα σε ηλίθιους που αν έμπαιναν στον κόπο να αθροίσουν τα κρατικά χρέη όλων των χωρών του πλανήτη θα έβλεπαν ότι δεν υπάρχει κανενός είδους «ισοζύγιο» θετικών & αρνητικών ποσών αλλά, αντίθετα, όλα τα Κράτη χρωστούν (εκτός από της Μιχαλούς) και στους συμπαθείς φίλους μας εξωγήινους (αν έτσι αποφασίσουμε να ορίζουμε πλέον την Διεθνή του Χρήματος).
Σε κάθε περίπτωση, οι ελίτ αυτής της Διεθνούς είναι σίγουρο ότι πιάνουν την κοιλιά τους από τα γέλια, βλέποντας το άθλιο συρφετάσι της ανθρωπότητας να σέρνεται αυτοβούλως στα ποδάρια τους ζητώντας μαστίγωμα, τιμωρία και …συγχώρεση, με τρόπους που δεν θα μπορούσε κανείς να πείσει ούτε ένα άπειρο & φοβισμένο παιδί προσχολικής ηλικίας να κάνει, παρά μόνον αφού πρώτα το αποβλακώσει συστηματικά στην 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και, τελειωτικά έπειτα, στην πανεπιστημιακή (εφόσον δηλαδή ο νέος άνθρωπος δεν βρεί, όσο πιό έγκαιρα γίνεται, το κουράγιο να αμφισβητήσει τη δομή πνευματικού εξανδραποδισμού του, στόν πυρήνα της, εκ βάθρων...).
Σοσιαλδημοκρατία, «Αριστερά» και το Φετίχ του Χρέους
Τι ακριβώς
πρεσβεύει π.χ. η ελληνική σοσιαλδημοκρατία και η ελληνική «αριστερά» για το γεγονός ότι κάθε
νέος (ναι από αυτούς τους οποίους δήθεν
υποστηρίζουν) κάθε μαθητής, κάθε φοιτητής, κάθε εργαζόμενος στη μαύρη εργασία, κάθε άνεργος κ.λ.π. στην Ελλάδα «οφείλει» στις ύαινες των
Ολιγαρχών & Τραπεζιτών της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. περίπου 40.000,00 € εκ γενετής (!) ποσόν, μάλιστα, το οποίο κάθε
μέρα που περνάει θα αυξάνεται (!)
Τι λέει για
αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ; Μα για τη βάφτιση
του Άδωνι Γεωργιάδη φυσικά, τι να πεί ότι θα καταργήσει τα μνημόνια ; ή να
προτρέψει τους νέους να οργανώσουν στάση πληρωμών, έξοδο από την ευρωζώνη,
εθνικό νόμισμα και άμεση οριζόντια
φορολόγηση της ελληνικής ολιγαρχίας, που μέσα στη δεκαετία των μνημονίων (ακόμη και μέσα στην πανδημία)
αύξησε αδιανόητα τα κέρδη της ;
Τι λέει για
αυτό η γραφειοκρατία του Περισσού;
Ότι δεν είναι ακόμη η ώρα, αφού ως γνωστόν το μόνο για το οποίο έχει έρθει η
ώρα είναι να πέφτουν τα «αστικά» κοινοβουλευτικά μισθά (προς αυτοσυντήρησιν
και επαγγελματικήν αποκατάστασιν της κομματικής γραφειοκρατίας) και να
διοργανώνονται ανελλιπώς οι επιμνημόσυνες συμβολικές τελετές του συμβολικού συμβολισμού.
Τι λέει για
αυτό ο χομπίστας Γιάνης Βαρουφάκης ;
Μα, Πάσχα στην Αίγινα φυσικά !
Έχω δείξει σε κάμποσους φίλους και γνωστούς το παρακάτω εξαιρετικό βίντεο (Money as Debt) που υπενθυμίζει την αδιανόητη παπάτζα και αλητεία της δημιουργίας χρήματος εκ του μηδενός από τις Τράπεζες.
Εκεί που το αντιλαμβάνονται, εκεί που εξοργίζονται με τα αδιανόητα προφανή, την άλλη μέρα επανέρχεται η αυτολογοκρισία (ο τρόμος, ο μικροαστισμός και ο τερατώδης ναρκισσισμός) και καταλήγουν στο "ε ναί, εντάξει μάλλον κάπως έτσι είναι, αλλά ρέ παιδί μου γίνεται να μην δίνουμε πίσω αυτά που ...χρωστάμε ;" εννοώντας κατά βάθος: "κοίτα να δείς, εγώ γενικά φρόντισα να μην χρωστάω (το ότι τα παιδιά τους εμφανίζονται να χρωστούν εκ γενετής 40.000 € το καθένα, το κάνουν γαργάρα), αυτοί που έκαναν μαλακίες και δεν ήσαν το ίδιο προνοητικοί και ...καλά παιδιά σαν κι εμένα, ας πρόσεχαν..."
Και, ακόμα πιό χυδαία, πείθουν τον εαυτό τους ότι "όποιος κοιτάζει (μόνο) τη δουλειά του, προκόβει", ενώ, ας πούμε, τα παιδιά που γεννιούνται στην Αφρική και τα οποία οι πολυεθνικές εταιρείες τα θάβουν σε λαγούμια για να ξετρυπώνουν τις σπάνιες γαίες για τα "έξυπνα" κινητά μας τηλέφωνα, καλά τα παθαίνουν, αφού κάθε ένα από αυτά τα παιδιά ...."χρωστάει" από 100.000,00 $, εκ γενετής, σε μας τους προκομμένους μικροαστούς της άριστης Δύσης (αν και όπου νά 'ναι θα δοκιμάσουμε κι εμείς στο πετσί μας αυτή την "προκοπή" και "αριστεία").
Τ.Σ.
Όλα αυτά μας τα υπενθυμίζει, λοιπόν, με τρόπο σαφή και παραστατικό, το παρακάτω βιντεάκι (Money as Debt). Εγώ απλά το αναρτώ εκ νέου, έτσι για την ...αλητεία: