Πρώτα απ’ όλα, ας μιλήσουμε για τον Φόβο.
Πως δημιουργείται, άραγε, εντός μας, ο φόβος του αφανισμού, οι αντιφάσεις, οι ενοχές, η ψευδαίσθηση ενός «προπατορικού αμαρτήματος», ή κάποιου μεγάλου «χρέους» ; Για να δούμε:
Κάθε ένας από εμάς διαμορφώνεται κυρίως στα πρώτα σημαντικά χρόνια της ζωής μας, για τρείς λόγους:
α) Διότι, προφανώς, είναι η πρώτη περίοδος, η συγκλονιστική αρχική στιγμή όπου ένας ζωντανός οργανισμός έρχεται αντιμέτωπος με ένα καινούργιο, απέραντο και άγνωστο περιβάλλον (σε σχέση με την μήτρα όπου παρέμεινε για 9 μήνες). Άρα το καθετί εγγράφεται ανεξίτηλα, σαν «στάμπα». Η ένταση και η σημασία της κάθε εμπειρίας είναι συγκλονιστική, γιατί κάθε εμπειρία (τροφής, σωματικής λειτουργίας, χαδιού, ανάγκης, φόβου κ.λ.π.) είναι η πρώτη !
β) Διότι, αυτά τα χρόνια της μεγάλης έκπληξης, του μεγάλου δέους, ο ίδιος είναι «μικρός» και ανήμπορος, εξαρτώμενος από τους γύρω του, για τουλάχιστον 5 με 6 χρόνια (στα δύο πρώτα, δε, σε απόλυτο βαθμό).
γ) Αυτή η περίοδος (σαν περίοδος εξάρτησης από τους γονείς), είναι χρονικά πολύ μεγάλη στον άνθρωπο (σε σύγκριση με τα άλλα θηλαστικά).
Ταυτόχρονα, ξεκινά η πρώτη μεγάλη αντίφαση στη ζωή του κάθε ανθρώπινου πλάσματος: Από τους ίδιους ανθρώπους που ενίοτε μας θυμώνουν, μας πληγώνουν (ακόμα και αν είναι αρκούντως καλοί), εξαρτιόμαστε. Από τους ίδιους ανθρώπους δηλαδή που το ένστικτο της ελευθερίας, της αυτοπραγμάτωσης, της ανεξαρτησίας, της ενηλικίωσης μας ωθεί να απ-εξαρτηθούμε, από τους ίδιους, δυστυχώς, εξαρτιόμαστε (όσο πιο «μικροί», τόσο περισσότερο).
Έτσι τα συναισθήματα θυμού, ανταγωνισμού ή και μίσους που αισθανόμαστε ενίοτε γι’ αυτούς, προκαλούν τεράστια ανησυχία και ενοχές (από τον φόβο της πιθανής εξαγρίωσής τους και άρα της Τιμωρίας μας που μπορεί να πάρει τη μορφή της εγκατάλειψης ή και της κακοποίησης).
Η πυξίδα, ο «οδικός χάρτης» (πνευματικός, συναισθηματικός κ.λ.π.) που διαθέτουμε και για την εφηβεία και για την ενήλικη ζωή μας, είναι αυτός που αποκτήσαμε (είτε με το καλό, είτε βιαίως) στην παιδική ηλικία.
Ένας ευαίσθητος παρατηρητής μπορεί να διακρίνει πόσο πολύ οι αντιδράσεις, οι στάσεις, οι απόψεις, οι ψυχαναγκασμοί των ενηλίκων καθρεφτίζουν το τοπίο (ψυχικό, συναισθηματικό, πνευματικό) της παιδικής ηλικίας.
Παραδείγματα:
Ως ενήλικες πιά, πολλές φορές επαναφέρουμε (υποσυνείδητα) την τεράστια ενοχή και φόβο όταν χρειάζεται να τα βάλουμε με τους «δυνατούς», με το Σύστημα, ακόμα και αν τα δεδομένα στον παρόντα χρόνο είναι πολύ διαφορετικά (οι «δυνατοί» δεν είναι τόσο «δυνατοί», ούτε και εμείς, πιά, τόσο «αδύναμοι»). Αυτό οδηγεί σε αδικαιολόγητες φοβίες & ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να είχε την ατυχία να «μάθει» βιωματικά, στην παιδική του ηλικία, ότι κάθε έκφραση τρυφερότητας είναι τιμωρητέα, θα αποφύγει με επιστημονική (υποσυνείδητη όμως) μαεστρία κάθε σχέση στην ενήλικη ζωή του, ακόμα και με πολύ αξιόλογους ανθρώπους που τον αγαπούν και τον νοιάζονται πραγματικά, προκειμένου να μην «κινδυνεύσει».
Έτσι, ένα από τα σημαντικότερα οφέλη της ουσιαστικής ενηλικίωσης, της ωρίμανσης, είναι η διαρκής απενοχοποίηση, η διαρκής απεξάρτηση από σύμβολα εξουσίας και η ανάληψη της Ευθύνης του βίου μας.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι σε αυτή τη μία φορά που ερχόμαστε για να ζήσουμε, «δεν χρωστάμε» τη ζωή, την προσωπική και κοινωνική μας ανάπτυξη σε κανενός είδους Σύστημα, παρά μόνο στην ίδια τη Ζωή της οποίας αποτελούμε μία μοναδική και ανεπανάληπτη (στην ιστορία του κόσμου) έκφραση.
Κανένα «χρέος» σε δυνάμεις αλλότριες της ζωής (όπως οι περιβόητες Αγορές) δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτό, ειδικά όταν αυτό βλάπτει ανεπανόρθωτα την γέννηση και το άνθισμα του καθενός ανθρώπου που έρχεται στη ζωή με αυτονόητο προορισμό να ενηλικιωθεί, να δημιουργήσει και να πραγματώσει όλες του τις ανθρώπινες δυνατότητες μέσα σε Κοινωνία.
Η χειραγώγηση μέσω του Χρέους:
Πρίν από πολλά χρόνια, στην εποχή που ονομάστηκε Μεσαίωνας, κάθε άνθρωπος αμέσως με τη γέννησή του ήταν χρεωμένος προς τον Πατέρα – Θεό – Αφέντη, με το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα.
Γεννιόταν, δηλαδή, εκ των προτέρων «κακός» (δηλ. άμυαλος, απερίσκεπτος και γεμάτος βρώμικες και αμαρτωλές επιθυμίες) και ένας μόνον δρόμος υπήρχε για να μην καεί (ζωντανός σε τίποτε …λιόκλαρα ή «μετά θάνατον»):
Να υπηρετεί «ψυχή τε και σώματι» μια διαλεχτή κλειστή κάστα εκπροσώπων του …θεού επί της Γής (πάπες, καρδινάλιους, ιεροεξεταστές κ.λ.π.) οι οποίοι διαλέχτηκαν (από τον ίδιο τον …θεό αυτοπροσώπως) για να ρυθμίζουν, εφ’ όρου ζωής, αυτό το ιδιωτικό μερίδιο αμαρτίας που αναλογούσε στον καθένα, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε άνθρωπος !
Στα χρόνια που ακολούθησαν, με την εξέλιξη των παραγωγικών σχέσεων, ο φυσικός θεός έδωσε σιγά σιγά τη θέση του στον «θεό – Κεφάλαιο» και η εκκλησιαστική εξουσία έδωσε τη θέση της στην εξουσία των «Αγορών».
Οι πάπες, καρδινάλιοι και οι βασιλιάδες της παλιάς εποχής αντικαταστάθηκαν σταδιακά από τη χρηματοπιστωτική Μαφία και ο παλιός, χρεωμένος με το προπατορικό αμάρτημα, άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον χρεωμένο στις Τράπεζες, άνθρωπο της νέας εποχής.
Διαμεσολαβητής των σύγχρονων υπηκόων, για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου ελέους, μιάς κάποιας ελάχιστης επιβίωσης (υλικής & ηθικής) είναι το χρηματιστικό ιερατείο.
Με κάθε πρόσφορο μέσον (διαφήμιση, αποβλάκωση, εκμαυλισμό & γοητεία, ωμό εκβιασμό & τρομοκρατία) το ιερατείο αυτό προσπαθεί, σε κάθε άνθρωπο, να κάμψει το ηθικό και πνευματικό του φρόνημα, την αγάπη του για τη Ζωή και την Ελευθερία.
Να τον εξαναγκάσει να αποδεχτεί τη μοίρα του εκ γενετής «κακού παιδιού», του εκ γενετής και εκ φύσεως οφειλέτη.
To ελληνικό δημόσιο «χρέος» εμφανίζεται σήμερα 360 δισ. ευρώ (όταν το ΑΕΠ της Ελλάδος είναι 180 δις ευρώ περίπου) ενώ το έτος 2010, πριν το πρώτο Μνημόνιο, το δημόσιο χρέος ήταν στα 320 δισ. ευρώ και το ελληνικό ΑΕΠ στα 220 δισ. ευρώ !
Πώς είναι δυνατόν (ακόμη και με όρους τοκογλυφίας) το αποκαλούμενο δημόσιο χρέος της χώρας μας να εμφανίζεται σήμερα 40 δισ. ευρώ μεγαλύτερο από ότι πριν τα Μνημόνια και, την ίδια στιγμή, το ΑΕΠ να είναι 40 δισ. ευρώ μικρότερο ;
Και, βέβαια, οι «αγορές» κρίνουν ότι τώρα μπορούμε να βγούμε στις Αγορές, ενώ δεν μπορούσαμε να βγούμε το 2010 !
Δηλαδή η παγκόσμια χρηματοπιστωτική μαφία ισχυρίζεται ότι δημιουργώντας (εκ του μηδενός) Κεφάλαια (δηλαδή δανείζοντας τα κράτη αέρα κοπανιστόν) έχει να λαβαίνει από κάθε ανήλικο (ή αγέννητο) παιδί στην Ελλάδα, περί τα 35.000,00 € τα οποία κάθε μέρα που περνάει θα … αυξάνονται και για αυτό μας το κατόρθωμα που το βαφτίζουν «κανονικότητα» μας δίνουν και συγχαρητήρια !
Πως δημιουργείται, άραγε, εντός μας, ο φόβος του αφανισμού, οι αντιφάσεις, οι ενοχές, η ψευδαίσθηση ενός «προπατορικού αμαρτήματος», ή κάποιου μεγάλου «χρέους» ; Για να δούμε:
Κάθε ένας από εμάς διαμορφώνεται κυρίως στα πρώτα σημαντικά χρόνια της ζωής μας, για τρείς λόγους:
α) Διότι, προφανώς, είναι η πρώτη περίοδος, η συγκλονιστική αρχική στιγμή όπου ένας ζωντανός οργανισμός έρχεται αντιμέτωπος με ένα καινούργιο, απέραντο και άγνωστο περιβάλλον (σε σχέση με την μήτρα όπου παρέμεινε για 9 μήνες). Άρα το καθετί εγγράφεται ανεξίτηλα, σαν «στάμπα». Η ένταση και η σημασία της κάθε εμπειρίας είναι συγκλονιστική, γιατί κάθε εμπειρία (τροφής, σωματικής λειτουργίας, χαδιού, ανάγκης, φόβου κ.λ.π.) είναι η πρώτη !
β) Διότι, αυτά τα χρόνια της μεγάλης έκπληξης, του μεγάλου δέους, ο ίδιος είναι «μικρός» και ανήμπορος, εξαρτώμενος από τους γύρω του, για τουλάχιστον 5 με 6 χρόνια (στα δύο πρώτα, δε, σε απόλυτο βαθμό).
γ) Αυτή η περίοδος (σαν περίοδος εξάρτησης από τους γονείς), είναι χρονικά πολύ μεγάλη στον άνθρωπο (σε σύγκριση με τα άλλα θηλαστικά).
Ταυτόχρονα, ξεκινά η πρώτη μεγάλη αντίφαση στη ζωή του κάθε ανθρώπινου πλάσματος: Από τους ίδιους ανθρώπους που ενίοτε μας θυμώνουν, μας πληγώνουν (ακόμα και αν είναι αρκούντως καλοί), εξαρτιόμαστε. Από τους ίδιους ανθρώπους δηλαδή που το ένστικτο της ελευθερίας, της αυτοπραγμάτωσης, της ανεξαρτησίας, της ενηλικίωσης μας ωθεί να απ-εξαρτηθούμε, από τους ίδιους, δυστυχώς, εξαρτιόμαστε (όσο πιο «μικροί», τόσο περισσότερο).
Έτσι τα συναισθήματα θυμού, ανταγωνισμού ή και μίσους που αισθανόμαστε ενίοτε γι’ αυτούς, προκαλούν τεράστια ανησυχία και ενοχές (από τον φόβο της πιθανής εξαγρίωσής τους και άρα της Τιμωρίας μας που μπορεί να πάρει τη μορφή της εγκατάλειψης ή και της κακοποίησης).
Η πυξίδα, ο «οδικός χάρτης» (πνευματικός, συναισθηματικός κ.λ.π.) που διαθέτουμε και για την εφηβεία και για την ενήλικη ζωή μας, είναι αυτός που αποκτήσαμε (είτε με το καλό, είτε βιαίως) στην παιδική ηλικία.
Ένας ευαίσθητος παρατηρητής μπορεί να διακρίνει πόσο πολύ οι αντιδράσεις, οι στάσεις, οι απόψεις, οι ψυχαναγκασμοί των ενηλίκων καθρεφτίζουν το τοπίο (ψυχικό, συναισθηματικό, πνευματικό) της παιδικής ηλικίας.
Παραδείγματα:
Ως ενήλικες πιά, πολλές φορές επαναφέρουμε (υποσυνείδητα) την τεράστια ενοχή και φόβο όταν χρειάζεται να τα βάλουμε με τους «δυνατούς», με το Σύστημα, ακόμα και αν τα δεδομένα στον παρόντα χρόνο είναι πολύ διαφορετικά (οι «δυνατοί» δεν είναι τόσο «δυνατοί», ούτε και εμείς, πιά, τόσο «αδύναμοι»). Αυτό οδηγεί σε αδικαιολόγητες φοβίες & ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να είχε την ατυχία να «μάθει» βιωματικά, στην παιδική του ηλικία, ότι κάθε έκφραση τρυφερότητας είναι τιμωρητέα, θα αποφύγει με επιστημονική (υποσυνείδητη όμως) μαεστρία κάθε σχέση στην ενήλικη ζωή του, ακόμα και με πολύ αξιόλογους ανθρώπους που τον αγαπούν και τον νοιάζονται πραγματικά, προκειμένου να μην «κινδυνεύσει».
Έτσι, ένα από τα σημαντικότερα οφέλη της ουσιαστικής ενηλικίωσης, της ωρίμανσης, είναι η διαρκής απενοχοποίηση, η διαρκής απεξάρτηση από σύμβολα εξουσίας και η ανάληψη της Ευθύνης του βίου μας.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι σε αυτή τη μία φορά που ερχόμαστε για να ζήσουμε, «δεν χρωστάμε» τη ζωή, την προσωπική και κοινωνική μας ανάπτυξη σε κανενός είδους Σύστημα, παρά μόνο στην ίδια τη Ζωή της οποίας αποτελούμε μία μοναδική και ανεπανάληπτη (στην ιστορία του κόσμου) έκφραση.
Κανένα «χρέος» σε δυνάμεις αλλότριες της ζωής (όπως οι περιβόητες Αγορές) δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτό, ειδικά όταν αυτό βλάπτει ανεπανόρθωτα την γέννηση και το άνθισμα του καθενός ανθρώπου που έρχεται στη ζωή με αυτονόητο προορισμό να ενηλικιωθεί, να δημιουργήσει και να πραγματώσει όλες του τις ανθρώπινες δυνατότητες μέσα σε Κοινωνία.
Η χειραγώγηση μέσω του Χρέους:
Πρίν από πολλά χρόνια, στην εποχή που ονομάστηκε Μεσαίωνας, κάθε άνθρωπος αμέσως με τη γέννησή του ήταν χρεωμένος προς τον Πατέρα – Θεό – Αφέντη, με το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα.
Γεννιόταν, δηλαδή, εκ των προτέρων «κακός» (δηλ. άμυαλος, απερίσκεπτος και γεμάτος βρώμικες και αμαρτωλές επιθυμίες) και ένας μόνον δρόμος υπήρχε για να μην καεί (ζωντανός σε τίποτε …λιόκλαρα ή «μετά θάνατον»):
Να υπηρετεί «ψυχή τε και σώματι» μια διαλεχτή κλειστή κάστα εκπροσώπων του …θεού επί της Γής (πάπες, καρδινάλιους, ιεροεξεταστές κ.λ.π.) οι οποίοι διαλέχτηκαν (από τον ίδιο τον …θεό αυτοπροσώπως) για να ρυθμίζουν, εφ’ όρου ζωής, αυτό το ιδιωτικό μερίδιο αμαρτίας που αναλογούσε στον καθένα, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε άνθρωπος !
Στα χρόνια που ακολούθησαν, με την εξέλιξη των παραγωγικών σχέσεων, ο φυσικός θεός έδωσε σιγά σιγά τη θέση του στον «θεό – Κεφάλαιο» και η εκκλησιαστική εξουσία έδωσε τη θέση της στην εξουσία των «Αγορών».
Οι πάπες, καρδινάλιοι και οι βασιλιάδες της παλιάς εποχής αντικαταστάθηκαν σταδιακά από τη χρηματοπιστωτική Μαφία και ο παλιός, χρεωμένος με το προπατορικό αμάρτημα, άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον χρεωμένο στις Τράπεζες, άνθρωπο της νέας εποχής.
Διαμεσολαβητής των σύγχρονων υπηκόων, για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου ελέους, μιάς κάποιας ελάχιστης επιβίωσης (υλικής & ηθικής) είναι το χρηματιστικό ιερατείο.
Με κάθε πρόσφορο μέσον (διαφήμιση, αποβλάκωση, εκμαυλισμό & γοητεία, ωμό εκβιασμό & τρομοκρατία) το ιερατείο αυτό προσπαθεί, σε κάθε άνθρωπο, να κάμψει το ηθικό και πνευματικό του φρόνημα, την αγάπη του για τη Ζωή και την Ελευθερία.
Να τον εξαναγκάσει να αποδεχτεί τη μοίρα του εκ γενετής «κακού παιδιού», του εκ γενετής και εκ φύσεως οφειλέτη.
To ελληνικό δημόσιο «χρέος» εμφανίζεται σήμερα 360 δισ. ευρώ (όταν το ΑΕΠ της Ελλάδος είναι 180 δις ευρώ περίπου) ενώ το έτος 2010, πριν το πρώτο Μνημόνιο, το δημόσιο χρέος ήταν στα 320 δισ. ευρώ και το ελληνικό ΑΕΠ στα 220 δισ. ευρώ !
Πώς είναι δυνατόν (ακόμη και με όρους τοκογλυφίας) το αποκαλούμενο δημόσιο χρέος της χώρας μας να εμφανίζεται σήμερα 40 δισ. ευρώ μεγαλύτερο από ότι πριν τα Μνημόνια και, την ίδια στιγμή, το ΑΕΠ να είναι 40 δισ. ευρώ μικρότερο ;
Και, βέβαια, οι «αγορές» κρίνουν ότι τώρα μπορούμε να βγούμε στις Αγορές, ενώ δεν μπορούσαμε να βγούμε το 2010 !
Δηλαδή η παγκόσμια χρηματοπιστωτική μαφία ισχυρίζεται ότι δημιουργώντας (εκ του μηδενός) Κεφάλαια (δηλαδή δανείζοντας τα κράτη αέρα κοπανιστόν) έχει να λαβαίνει από κάθε ανήλικο (ή αγέννητο) παιδί στην Ελλάδα, περί τα 35.000,00 € τα οποία κάθε μέρα που περνάει θα … αυξάνονται και για αυτό μας το κατόρθωμα που το βαφτίζουν «κανονικότητα» μας δίνουν και συγχαρητήρια !
Συνοψίζουμε λοιπόν:
1) Το βασικό εθνικό έγκλημα που έχει συντελεστεί είναι η δια της βίας μετατροπή της πατρίδας μας, σε πλήρη χρεοδουλοπαροικία με ανελεύθερο (ολιγαρχικό, ψευδεπίγραφα δημοκρατικό) καθεστώς και με άμεσα αποτελέσματα της δεκαετίας που πέρασε:
- 500.000 νέοι ήδη μετανάστευσαν βιαίως (εκδιώχθηκαν) από την χώρα
- 1.500.000 άνθρωποι απολύθηκαν
- 200 % αύξηση της Ανεργίας
- 40 % των επιχειρήσεων έκλεισαν
- 20 % μείωση του ΑΕΠ
- 40 % μείωση μισθών & 45% μείωση συντάξεων
- 98 % αύξηση ποσοστού φτώχειας
- Εκθετική αύξηση ποσοστού κατάθλιψης και συγγενών παθήσεων ή διαταραχών
- 45 % αύξηση παιδικής θνησιμότητας
- τεράστια αύξηση των αυτοκτονιών (με ηλικιακή αιχμή 40-55 ετών)
2) Οι υπεύθυνοι πολιτικοί & πολιτειακοί παράγοντες (δηλ. όσοι μέχρι και σήμερα υπέγραψαν και υπογράφουν τα σχετικά Μνημόνια, Δανειακές συμβάσεις, «νόμους», Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κ.λ.π.) έχουν διαπράξει εσχάτη προδοσία.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να διατηρήσει στη μνήμη του και στην πολιτική του ιστορία αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα, όχι για λόγους αντεκδίκησης ή οτιδήποτε παρόμοιο, μα για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε θα καταφέρει να προχωρήσει στην εθνική & κοινωνική του απελευθέρωση αν δεν κλείσει αυτούς τους οδυνηρούς λογαριασμούς (γερμανικές επανορθώσεις Β’ παγκοσμίου πολέμου, εγκληματικές δανειακές συμβάσεις της περιόδου 2010- 2020 κλπ).
Επομένως βασική μας απαίτηση πρέπει να είναι η ενεργοποίηση της διαδικασίας της Σεισάχθειας (άμεση παύση πληρωμών, λογιστικός έλεγχος και δομική αναδιάρθρωση του δήθεν «δημόσιου» χρέους) και αντίστοιχη στοχευμένη διαδικασία για την αναδιάρθρωση των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών & επιχειρήσεων προς τους τοκογλύφους τραπεζίτες & ομίλους, με κύρια πολιτική κατεύθυνση την προστασία της πρώτης κατοικίας και την άμεση εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας και κοινωνικής ηρεμίας στον επί δεκαετία εξανδραποδιζόμενο ελληνικό λαό.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να διατηρήσει στη μνήμη του και στην πολιτική του ιστορία αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα, όχι για λόγους αντεκδίκησης ή οτιδήποτε παρόμοιο, μα για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε θα καταφέρει να προχωρήσει στην εθνική & κοινωνική του απελευθέρωση αν δεν κλείσει αυτούς τους οδυνηρούς λογαριασμούς (γερμανικές επανορθώσεις Β’ παγκοσμίου πολέμου, εγκληματικές δανειακές συμβάσεις της περιόδου 2010- 2020 κλπ).
Επομένως βασική μας απαίτηση πρέπει να είναι η ενεργοποίηση της διαδικασίας της Σεισάχθειας (άμεση παύση πληρωμών, λογιστικός έλεγχος και δομική αναδιάρθρωση του δήθεν «δημόσιου» χρέους) και αντίστοιχη στοχευμένη διαδικασία για την αναδιάρθρωση των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών & επιχειρήσεων προς τους τοκογλύφους τραπεζίτες & ομίλους, με κύρια πολιτική κατεύθυνση την προστασία της πρώτης κατοικίας και την άμεση εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας και κοινωνικής ηρεμίας στον επί δεκαετία εξανδραποδιζόμενο ελληνικό λαό.
Τ.Σ.