Μια κοινά συμφωνημένη πλάνη μεταξύ πολλών ανθρώπων που (ισχυρίζονται ότι) πιστεύουν στο Χριστό είναι ότι: ένας καθώς πρέπει Χριστιανός οφείλει να είναι πάντοτε πράος και μειλίχιος, οφείλει να έχει κρύο αίμα (σαν τα φίδια άραγε ;) και να μην θυμώνει ποτέ.
Ο Χριστός, όμως, στάθηκε με μεγάλο θυμό και οριοθέτηση απέναντι στην αλλοτρίωση της εξουσίας και του χρήματος, απέναντι στην θρησκευτική τυπολατρεία των αξιωματούχων της εβραϊκής θρησκείας, απέναντι στις κυρίαρχες αντιλήψεις της εποχής του.
Δεν αγνόησε, πολύ δε περισσότερο δεν κολάκευσε, ούτε συνέστησε «υπακοή» στις εξουσίες αυτές.
Το αντίθετο, τις κατέδειξε και τους επιτέθηκε με απόλυτη σαφήνεια, λόγω και έργω (Ουαί Υμίν Γραμματείς & Φαρισαίοι υποκριταί).
Απολύτως ξεκάθαρη ήταν και η στάση του σχετικά με τον Πλούτο (το Χρήμα) εν γένει:
Ο Χριστός γνώριζε (και το ξεκαθάρισε με απόλυτη σαφήνεια), ότι ο πλούτος αποτελεί εμπόδιο για την ανύψωση του ανθρώπινου όντος με δύο μηχανισμούς: Με το να κρατάει δέσμια την καρδιά και το μυαλό του ανθρώπου στο ΝΑ ΕΧΕΙΣ και όχι στο ΝΑ ΕΙΣΑΙ και δευτερευόντως διότι πλούτος χωρίς την άγρια εκμετάλλευση άλλων ανθρώπων, ή ζώων ή της Φύσης συνολικότερα, είναι αδύνατον να παραχθεί.
Ακόμα πιο αναλυτικά:
Για να γίνει κάποιος μαθητής του Χριστού, μέλος της Εκκλησίας του, ο ίδιος ο Χριστός είχε βάλει συγκεκριμένες προϋποθέσεις (βασική εκ των οποίων ήταν να απαρνηθεί εμπράκτως τον χρηματικό πλούτο). Μόλις κάποιος πλούσιος σε μια ομιλία του, τον είχε ρωτήσει τι πρέπει να κάνει για να σωθεί και να γίνει μαθητής του, ο Χριστός δεν του είπε π.χ. «αρκεί να βαπτιστείς, αρκεί να δηλωθείς χριστιανός», παρά του είπε: «αρκεί να μοιράσεις τον υλικό σου πλούτο και τότε, ναι, έπειτα από αυτό, έπειτα από αυτή την έμπρακτη δική σου απόφαση, έπειτα από αυτή την προϋπόθεση, τότε, ναι, μπορείς να γίνεις μαθητής μου».
Ετσι «έδωσε» (για την ακρίβεια: φώτισε) το δικαίωμα του καθενός ανθρώπου στην πνευματική και ψυχική του Σωτηρία, ακόμη και των πλουσίων, των εκμεταλλευτών, των δολοφόνων, με μια αυστηρή προϋπόθεση:
Να απαρνηθούν το παρελθόν τους αυτό, (όσο πρόσφατο ή βεβαρημένο και αν είναι) και να αναγεννηθούν, μέσω της προσωπικής συντριβής και μετάνοιας και αφού πρώτα απαρνηθούν τα «υπάρχοντά» τους, τον εκμαυλισμένο και εκμεταλλευτικό τρόπο ζωής που έκαναν ως τώρα, να ξεκινήσουν μια νέα ζωή Αλληλεγγύης και Αγάπης.
Οι εκκλησιαστικές εξουσίες παγκοσμίως, προσποιούνται ότι δεν κατανοούν αυτό το τόσο αυτονόητο και «δέχονται» , ευλογούν και διαφημίζουν ως δήθεν χριστιανούς: τους πλούσιους, τους εκμαυλισμένους ολιγάρχες, τους μαφιόζους και όλους τους λογής εκμεταλλευτές ως έχουν, δηλαδή ανοίγουν τις μεγαλόθυμες αγκάλες της δήθεν «εκκλησίας» και τους δέχονται μέσα ως έχουν, ως εκατομμυριούχους (μα ταυτόχρονα «φιλάνθρωπους»), ως δολοφόνους των λαών μα ταυτόχρονα «ευσεβών» κυρίων & κυριών....
Τ.Σ.