Στο σπουδαιότερο ίσως φιλοσοφικό του πόνημα, «η Καρδιά του Ανθρώπου», ο Έριχ Φρόμ ρίχνει τον προβολέα του στις δύο τιτάνιες αντικρουόμενες δυνάμεις:
(1) Την δύναμη της Καταστροφής.
(2) Την δύναμη της Ζωής.
Βλέπει την πρώτη να συντίθεται από τρείς συνιστώσες:
-την νεκροφιλία, τη μηχανοποίηση.
-τον κακοήθη ναρκισσισμό.
-τη συμβιωτική (αιμομικτική) προσκόλληση.
Στον αντίποδα βλέπει τη δύναμη της Ζωής να συντίθεται από τις αντίθετες συνιστώσες:
-την αγάπη για ζωή, για σύνδεση & ανάπτυξη,
-την αγάπη για τους άλλους (και για τον πραγματικό εαυτό μας),
-την ανεξαρτησία & ελευθερία.
Σε ποιά από τίς δύο αυτές κατηγορίες μπορούμε, άραγε, να κατατάξουμε το Κυρίαρχο Οικονομικό & Πολιτικό Σύστημα των καιρών μας ? τόν ΜΙΝΩΤΑΥΡΟ τών λεγόμενων "Αγορών", τούς "Ισχυρούς", τά Lobbies πού υποδαυλίζουν τόν ...Γ' παγκόσμιο πόλεμο (!) στήν Ουκρανία ? πού ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ τά παιδιά μας στά (όποια) ΤΕΜΠΗ ? κλπ κλπ
Θα αναδείξουμε, λοιπόν, όσο καλύτερα μπορούμε, τα κρίσιμα ερωτήματα, μιάς και όλοι γνωρίζουμε ότι "η μισή απάντηση σε κάθε δύσκολο πρόβλημα είναι η σωστά διατυπωμένη ερώτηση".
Και, βέβαια, από τα δεκάδες ερωτήματα που ξεπροβάλλουν καθημερινά, σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας, απαιτείται κατεπείγουσα ιεράρχηση.
Ποια είναι τα σημαντικά ;
Και από αυτά, ποιά είναι τα πλέον επείγοντα ;
Ας μιλήσουμε κατ' αρχήν γιά τήν πατρίδα μας, τήν Ελλάδα, που ΚΑΤΑΚΑΙΓΕΤΑΙ (σέ όλα τά επίπεδα) απ' άκρη σ' άκρη κι εμείς τό ...παρατηρούμε αυτό, άβουλοι, άνανδροι & μοιραίοι σάν σήριαλ ή σάν...αγώνα τένις:
- Τι κάνουμε με το περιβόητο δημόσιο Χρέος της χώρας, το οποίο (ήδη πρίν την πανδημία) αυξανόταν καθημερινά παρότι κάναμε (μέχρι βλακείας & αυτοκτονικού μαζοχισμού) όλα όσα απαίτησαν από εμάς οι τρόϊκες και οι «θεσμοί» και ακόμα παραπάνω από αυτά που ζήτησαν ;
- Είναι άραγε έξυπνο και δημιουργικό να σπαταλάμε αλόγιστα τις όποιες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, οι έλληνες πολίτες, συγκρουόμενοι μεταξύ μας με λύσσα & διχόνοια για το τι είναι το σωστό να γίνει σε κάθε θέμα που ανακύπτει, όταν έχουμε διαπιστώσει ότι (ακόμη και όταν συμφωνούμε μεταξύ μας σε ποσοστά της τάξης του 70%) υπάρχει «κάτι» πιο ισχυρό, που μπορεί να εκτρέπει τη βούληση της πλειοψηφίας, σαν αυτή να μην διατυπώθηκε ποτέ ή σα να μην έχει καμία σημασία ; (βλέπε π.χ. στο Δημοψήφισμα και το ΟΧΙ του 2015, στη συμφωνία των Πρεσπών, στη σχεδιαζόμενη διάλυση & ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας κ.λ.π.).
- Ποιό είναι αυτό το «κάτι» ;
- Τι κάνουμε με αυτό ;
- Άραγε δεν αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα να το αντιμετωπίσουμε ;
Όσο πιο πολύ το εξυπηρετείς τόσο πιο πολύ φουσκώνει ;
Πρίν από πολλά χρόνια, στην εποχή που ονομάστηκε Μεσαίωνας, κάθε άνθρωπος αμέσως με τη γέννησή του ήταν χρεωμένος προς τον Πατέρα – Θεό – Αφέντη, με το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα.
Γεννιόταν, δηλαδή, εκ των προτέρων «κακός» (δηλ. άμυαλος, απερίσκεπτος και γεμάτος βρώμικες και αμαρτωλές επιθυμίες) και ένας μόνον δρόμος υπήρχε για να μην καεί (ζωντανός σε τίποτε …λιόκλαρα ή «μετά θάνατον»):
Να υπηρετεί «ψυχή τε και σώματι» μια διαλεχτή κλειστή κάστα εκπροσώπων του …θεού επί της Γής (πάπες, καρδινάλιους, ιεροεξεταστές κ.λ.π.) οι οποίοι διαλέχτηκαν (από τον ίδιο τον …θεό αυτοπροσώπως) για να ρυθμίζουν, εφ’ όρου ζωής, αυτό το ιδιωτικό μερίδιο αμαρτίας που αναλογούσε στον καθένα, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε άνθρωπος !
Στα χρόνια που ακολούθησαν, με την εξέλιξη των παραγωγικών σχέσεων, ο φυσικός θεός έδωσε σιγά σιγά τη θέση του στον «θεό – Κεφάλαιο» και η εκκλησιαστική εξουσία έδωσε τη θέση της στην εξουσία των «Αγορών».
Οι πάπες, καρδινάλιοι και οι βασιλιάδες της παλιάς εποχής αντικαταστάθηκαν σταδιακά από τη χρηματοπιστωτική Μαφία και ο παλιός, χρεωμένος με το προπατορικό αμάρτημα, άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον χρεωμένο στις Τράπεζες, άνθρωπο της νέας εποχής.
Διαμεσολαβητής των σύγχρονων υπηκόων, για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου ελέους, μιάς κάποιας ελάχιστης επιβίωσης (υλικής & ηθικής) είναι το χρηματιστικό ιερατείο.
Με κάθε πρόσφορο μέσον (διαφήμιση, αποβλάκωση, εκμαυλισμό & γοητεία, ωμό εκβιασμό & τρομοκρατία) το ιερατείο αυτό προσπαθεί, σε κάθε άνθρωπο, να κάμψει το ηθικό και πνευματικό του φρόνημα, την αγάπη του για τη Ζωή και την Ελευθερία.
Να τον εξαναγκάσει να αποδεχτεί τη μοίρα του εκ γενετής «κακού παιδιού», του εκ γενετής και εκ φύσεως οφειλέτη.
To ελληνικό δημόσιο «χρέος» εμφανίζεται σήμερα 360 δισ. ευρώ (όταν το ΑΕΠ της Ελλάδος είναι 180 δις ευρώ περίπου) ενώ το έτος 2010, πριν το πρώτο Μνημόνιο, το δημόσιο χρέος ήταν στα 320 δισ. ευρώ και το ελληνικό ΑΕΠ στα 220 δισ. ευρώ !
Πώς είναι δυνατόν (ακόμη και με όρους τοκογλυφίας) το αποκαλούμενο δημόσιο χρέος της χώρας μας να εμφανίζεται σήμερα 40 δισ. ευρώ μεγαλύτερο από ότι πριν τα Μνημόνια και, την ίδια στιγμή, το ΑΕΠ να είναι 40 δισ. ευρώ μικρότερο ;
Και, βέβαια, οι «αγορές» κρίνουν ότι τώρα μπορούμε να βγούμε στις Αγορές, ενώ δεν μπορούσαμε να βγούμε το 2010 !
Δηλαδή η παγκόσμια χρηματοπιστωτική μαφία ισχυρίζεται ότι δημιουργώντας (εκ του μηδενός) Κεφάλαια (δηλαδή δανείζοντας τα κράτη αέρα κοπανιστόν) έχει να λαβαίνει από κάθε ανήλικο (ή αγέννητο) παιδί στην Ελλάδα, περί τα 35.000,00 € τα οποία κάθε μέρα που περνάει θα … αυξάνονται και για αυτό μας το κατόρθωμα που το βαφτίζουν «κανονικότητα» μας δίνουν και συγχαρητήρια !
Η κυρίαρχη αντίληψη
Το ερώτημα που αυτόματα γεννιέται είναι:
Και γιατί οι απλοί άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, δυσκολεύονται τόσο πολύ να απενοχοποιηθούν, να διαφοροποιηθούν, να αντιδράσουν και, καταλήγουν να αποδέχονται και να αναπαράγουν, σήμερα, την αφήγηση της Μαφίας των Αγορών η οποία ισχυρίζεται ότι κάθε ανθρώπινο πλάσμα είναι εκ γενετής χρεωμένο στις τράπεζες, τους «οίκους» και τα «ιδρύματά» της !
Τι είναι αυτό που εξαναγκάζει τους ανθρώπους να οικειοποιούνται αντιλήψεις, αξίες, ήθη και συμπεριφορές πολύ διαφορετικές από αυτό που φαίνεται να είναι οι δικές τους, οι πιο ανθρώπινες ανάγκες ; Για να δούμε:
Καθένας από εμάς, με τη γέννησή του, εντάσσεται στην πιο κρίσιμη κοινωνική ομάδα (αρχική οικογένεια), από την οποία ξεκινάει το ταξίδι του στη ζωή.
Ταυτόχρονα, ξεκινάει να ανήκει σε μια κοινωνική – οικονομική τάξη, παρά την θέλησή του, πράγμα που πολύ αργότερα (και όχι πάντοτε), συνειδητοποιεί.
Ένας από τους πιο αβυσσαλέους φόβους που υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπινου πλάσματος είναι μήπως απομονωθεί από την βασική, την σημαντική γι’ αυτόν ομάδα (όπως ακριβώς ο φόβος αφανισμού που βιώνει το μικρό απροστάτευτο βρέφος στην πιθανότητα να εγκαταλειφθεί υλικά, ψυχικά ή συναισθηματικά, από τον σημαντικό Άλλον που συνήθως είναι η μητέρα και εν γένει η τροφός του, αργότερα η οικογένεια, οι σχολικές εφηβικές παρέες, κ.λ.π.).
Κάθε βήμα ανεξαρτησίας γίνεται παράλληλα με την αμφιβολία μήπως και αυτή η ανεξαρτητοποίηση, η πορεία προς την προσωπική ελευθερία, συνεπάγεται και την διαφωνία, τη διάσταση απόψεων και, τελικά, τον χωρισμό από την σημαντική ομάδα. Μπροστά σε αυτή την πιθανότητα, λοιπόν, ο άνθρωπος δεν διστάζει πολλές φορές να οικειοποιηθεί τις κυρίαρχες αξίες και τις κυρίαρχες αντιλήψεις της ομάδας όπου θέλει να ανήκει και μάλιστα, άνευ όρων, μόνο και μόνο για να νιώσει σίγουρος ότι ο σημαντικός Άλλος (και αργότερα η σημαντική στην φαντασία του Ομάδα) δεν θα τον διώξει, απορρίψει, διαγράψει, επειδή θα τολμούσε να διαφοροποιηθεί, να διαφωνήσει, να διαχωρίσει την θέση του.
Έτσι, η εκάστοτε κυρίαρχη αντίληψη (που διαμορφώνεται σαν αντικαθρέφτισμα των οικονομικών – κοινωνικών σχέσεων που επικρατούν σε κάθε εποχή) επηρεάζει καθοριστικά τη σκέψη και τη δράση των ανθρώπων:
Στις διαπροσωπικές, φιλικές, οικογενειακές, εργασιακές σχέσεις.
Στις ιδιαίτερες αποχρώσεις – ερμηνείες που δίνονται από τους ανθρώπους ακόμη και στα θρησκευτικά τους δόγματα (που άλλως θα έμεναν αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων).
Στις αξίες που μεταδίδουμε (ως γονείς) στα παιδιά μας.
Όσο πιο ασυνείδητα γίνονται αυτές οι διεργασίες, τόσο πιο εύκολο είναι, για την οποιαδήποτε εξουσία, να χειραγωγεί και να εκμεταλλεύεται αυτή την αρχαϊκή ανάγκη για συμβιωτική προσκόλληση των υπηκόων της (επιστροφή στην κατάσταση αδυναμίας & εξάρτησης του βρέφους) όπως, με το μοναδικό του τρόπο, ανέδειξε ο Έριχ Φρόμ.
......συνεχίζεται