Αρκετοί φίλοι με ρωτούν γιατί αποδίδω μια τέτοια καθοριστική σημασία στη Συν-έλευση των ανθρώπων και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα (της πολυκατοικίας, της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας, της Ανθρωπότητας).
Όχι βέβαια επειδή «έχει φάση», άλλωστε τις περισσότερες φορές μια σοβαρή Συνέλευση είναι μια διαδικασία χρονοβόρα & κοπιαστική.
Ακόμα «χειρότερα», είναι πολλές φορές μια διαδικασία ματαιωτική, γκρεμίζει βάναυσα την αυτάρεσκη φαντασίωση ότι σε αυτό τον κόσμο και σε αυτή την ζωή, υπάρχουμε μόνον εμείς και οι δικές μας επιθυμίες.
Για φαντάσου ! Δηλαδή τι ;
Πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψη και τις επιθυμίες (ακόμη χειρότερα: την ύπαρξη) και Άλλων ;
Οι οποίες επιθυμίες των Άλλων έρχονται πολλές φορές σε μικρή ή και σε πλήρη αντίθεση με τις δικές μας ;
Δηλαδή τι ;
Οι συγκάτοικοι στην πολυκατοικία, οι συγκάτοικοι στη γειτονιά & στην πόλη, οι άνθρωποι που ζούμε σε κάθε χώρα και, τέλος, όλοι οι άνθρωποι που μοιραζόμαστε το κοινό μας σπίτι, τον πλανήτη Γή, ΔΕΝ είναι απλώς ένα …ντεκόρ του σκηνοθέτη, ένα απλό …γαρνίρισμα στο κυρίως πιάτο που είναι ο Εαυτός μας ή το πολύ πολύ και η οικογένειά μας και τέλος πάντων αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα λίγοι «δικοί μας» που ζούμε πίσω από την ίδια πόρτα (και τους οποίους συνήθως τους χρησιμοποιούμε ψυχολογικά ως απλή προέκταση του Εαυτού μας) ;
Αν είναι δυνατόν !
Μα αυτό είναι εφιαλτικό, σταματήστε να κατέβω !
Αποδίδω λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, καθοριστική σημασία στη Συν-έλευση όλης της Ανθρωπότητας, διότι πολύ απλά στις μέρες μας η τεχνολογική δυνατότητα να αφανιστεί ο ανθρώπινος πολιτισμός (είτε μέσω ενός θερμοπυρηνικού ή βιολογικού Αρμαγεδώνα, είτε αφήνοντας την κλιματική αλλαγή να κάνει τη δουλειά της) είναι αδιανόητα μεγάλη και αδιανόητα πιθανή.
Αποδίδω έπειτα καθοριστική σημασία στη Συν-έλευση της χώρας, της πόλης και της γειτονιάς, διότι μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε (αν και όχι το ίδιο εύκολο να παραδεχθούμε) ότι η καθημερινή ζωή γίνεται αβίωτη όσο οι άνθρωποι αρνούμαστε την καθοριστική ανάγκη να συν-εννοηθούμε και να συν-υπάρξουμε με τους Άλλους (τους πραγματικούς, από σώμα & αίμα, Άλλους και όχι τους εικονικούς «άλλους» στα social media, με τους οποίους γινόμαστε κατά φαντασίαν «φίλοι» ή κατά φαντασίαν «εχθροί» ).
Για να δούμε, λοιπόν, τι Φρικτά πράγματα μπορεί να συμβούν σε μια Συνέλευση ;
Μπορεί π.χ. ενώ έχουμε πάρει το λόγο και έχουμε υποστηρίξει μιά άποψη, να σηκωθεί έπειτα κάποιος Άλλος (!) και να μας ρωτήσει κάτι ή ακόμα χειρότερα, όχι απλώς να μας ρωτήσει, αλλά να διαφωνήσει ευθέως (!) και να προβάλει, κατά την τεκμηρίωση των απόψεών του, επιχειρήματα που όχι μόνον είναι διαφορετικά, αλλά φαίνεται να είναι και πιο λογικά, πιο καλά δουλεμένα από τα δικά μας (!) Καλά, το χειρότερο είναι ότι αυτό μπορεί να το καταλάβει ΚΑΙ η πλειοψηφία του σώματος της Συνέλευσης και να άρει την υποστήριξη (ή και τον θαυμασμό) σε εμάς και στις δικές μας απόψεις και να συνταχθεί με τον Άλλον…..
Εφιαλτικό ! αυτό πιά είναι γιά να …πηδηχτείς απ’ το παράθυρο !
Και δε μου λές Τάσο, καλά τα λές, αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου η συνέλευση, η αλληλεγγύη και το ομαδικό πνεύμα ;
Ταιριάζει στον ανθρώπινο ψυχισμό κάτι τέτοιο ;
Προφανώς ΝΑΙ.
Εκτός από τα Ανθρωπολογικά ευρήματα (αξίζει να διαβάσει κανείς την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ του Π. Κροπότκιν) μπορεί να μελετήσει το πρωτοπόρο (άρα απολύτως επίκαιρο) επιστημονικό έργο και τις ανακαλύψεις του Βίλχελμ Ράιχ, ειδικά την Ανάλυση του Χαρακτήρα.
Ναι αλλά αν είναι έτσι, αν είναι στη φύση μας η Αλληλεγγύη και η Συνέλευση, τότε γιατί άραγε αυτό υλοποιείται στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού με τόση δυσκολία, βάσανα και κόπο ;
Μα γιατί εκτός από τη μεγάλη δύναμη της Αλληλεγγύης (της Ζωής εν γένει) υπάρχει και η μεγάλη δύναμη της Καταστροφής (του Θανάτου εν γένει).
Αξίζει, σχετικά, να μελετήσει κανείς το εμβληματικό έργο «η Καρδιά του Ανθρώπου» του Έριχ Φρόμ.
Όπως βλέπετε, ήδη σας πρότεινα σπουδαία βιβλία για τον Χειμώνα που έρχεται !
Και με τα social media & την καλπάζουσα Απομόνωση (που αυτά προκαλούν ;)
Τι μπορούμε να κάνουμε με αυτό ;
Πώς θα μπορούσαν τα social media να χρησιμοποιηθούν όχι αποδομητικά αλλά ενισχυτικά στις διαδικασίες συν-έλευσης των ανθρώπων ;
Η φράση κλειδί είναι Αποφασιστικές Συνελεύσεις παντού (όχι συνελεύσεις τύπου chating, καλό και το chating αλλά για άλλες ώρες).
Πιο συνθηματικά μιλώντας:
Όχι δημο-σκοπήσεις & chating, αλλά δημο-ψηφίσματα παντού.
Οι δημο-σκοπήσεις αποτελούν εργαλείο της εκάστοτε Εξουσίας (δηλ. της εκάστοτε μειοψηφίας, κάστας ή ολιγαρχίας είς βάρος της πλειοψηφίας) ενώ τα δημο-ψηφίσματα αποτελούν εργαλείο της Κοινότητας, της πλειοψηφίας.
Γι’ αυτό άλλωστε η Εξουσία (δηλαδή οι Πρεσβείες & Cia, η ελληνική Ολιγαρχία, η EE, και το ΔΝΤ, με αυτή τη σειρά) προσπάθησε με λύσσα να γελοιοποιήσει τη διαδικασία των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα των μνημονίων χρησιμοποιώντας το λούμπεν παλιόπαιδο που ακούει στο όνομα Alexis Tsipras, για να τσακίσει τη βούληση του ΟΧΙ που εξέφρασε ο ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα του 2015, δημιουργώντας το τεράστιο Σόκ της πολιτικής προδοσίας, τής "μη ύπαρξης εναλλακτικής" (there is no alternative) & της συνακόλουθης Ήττας και ταπείνωσης ενός ολόκληρου λαού....
Ναι, αλλά τι είναι Συνέλευση ;
Και γιατί άραγε οι αρχαίοι Αθηναίοι συνέδεσαν τον πυρήνα του πολιτεύματος που κατόρθωσαν να δημιουργήσουν, της δημοκρατίας, με την Εκκλησία του Δήμου, την Συνέλευση δηλαδή ;
(έλεγε χαρακτηριστικά ο Περικλής στον Επιτάφιο: "εμείς οι Αθηναίοι θεωρούμε το άτομο που δεν συμμετέχει στην πολιτική όχι απλά αδρανή, αλλά άχρηστο πολίτη").
Γιατί, επίσης, πρίν και παράλληλα με κάθε μεγάλη Επανάσταση διεξάγονται καθοριστικής σημασίας συνελεύσεις (βλ. Γαλλική & Αμερικανική επανάσταση, Ελληνική επανάσταση του 1821 με τις συνελεύσεις της Βοστίτσας, της Επιδαύρου κλπ) ;
Και γιατί άραγε το πρώτο πράγμα που κατάλαβαν οι Κοινωνίες μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο ήταν ότι για να έχουμε κάποιες (έστω και στοιχειώδεις) πιθανότητες ώστε να μην επαναλάβουμε τη φρίκη ενός θερμοπυρηνικού Γ' πολέμου, θα χρειαζόταν μιά παγκόσμια ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, όπερ και εγένετο (η Συνέλευση του Ο.Η.Ε.), μιά Συνέλευση που προσπαθούν έκτοτε με λύσσα να την απαξιώσουν και να την καταργήσουν (και τυπικά) τα αδίστακτα λόμπυ των Αγορών.
Και το κάνουν αυτό από Ένστικτο Αυτοσυντήρησης της χυδαίας Τάξης τους, διότι όσο και αν προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον ΟΗΕ, αν δεν καταφέρουν να τον …ξεπαστρέψουν εντελώς, θα υπάρχει πάντα ο Κίνδυνος (για αυτούς & τα συμφέροντά τους) να ξεφυτρώσει ένας Λαός και ένας Επαναστάτης γίγαντας, να ανέβει στο βήμα της ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ του Ο.Η.Ε. και να κλείσει τον λόγο του λέγοντας: "Είμαστε αποφασισμένοι, Πατρίδα ή θάνατος ! "
Και αμέσως όλο το Σώμα της Συνέλευσης, δηλαδή η απόλυτη ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των ΕΠΙΣΗΜΩΝ αντιπροσώπων των υπόλοιπων Λαών του πλανήτη, να ξεσπά σε παρατεταμένα χειροκροτήματα, αναγνωρίζοντας το Μεγαλείο του ανθρώπου αυτού και το Μεγαλείο του Κουβανέζικου λαού.
Αυτή λοιπόν την Συνέλευση του ΟΗΕ, σήμερα ΔΕΝ την υπερασπιζόμαστε εμείς οι λαοί, τουλάχιστον οι λαοί του "ανεπτυγμένου" κόσμου που έχουμε πολύ πολύ λιγότερα προβλήματα από αυτά του Τρίτου λεγόμενου κόσμου.
Οι οποίοι "ανεπτυγμένοι", ταυτόχρονα, λόγω του αδιανόητου Κομφορμισμού & Μικροαστισμού που εκθρέψαμε, τείνουμε να γίνουμε σήμερα το υπ' αρ. 1 πρόβλημα για τη συνέχιση της ζωής και του ανθρώπινου πολιτισμού στον πλανήτη, με την μπλαζέ Αδιαφορία, και τον κουτοπόνηρο φρικαλέο Ναρκισσισμό μας...
Και, βέβαια, ας αναλογιστούμε γιατί άραγε οι Ισχυροί (του χρήματος και της εξουσίας) διεξάγουν αδιαλείπτως μέσα στους Ιστορικούς χρόνους διαρκείς συλλογικές διαδικασίες, διαρκείς συνελεύσεις, ώστε να αμβλύνουν διαρκώς τους μεταξύ τους Ανταγωνισμούς, να μάθουν να συνθέτουν τις αντιθέσεις & τα αντικρουόμενα Συμφέροντα και στο τέλος (at the end of the day, που λέμε στο χωριό μου) να εμφανίζονται σαν Ομάδα (ή σαν συμμορία ή σαν αγέλη λύκων αν προτιμάτε) αποφασισμένη να λειτουργήσει με ΟΜΑΔΙΚΟ πνεύμα για την επίτευξη των στόχων της (ακριβώς σαν την αγέλη των λύκων που ΕΝΩΜΕΝΗ επιτίθεται και, αφού ΠΡΩΤΑ επιτύχει τον στόχο της, ανταγωνίζεται ΕΠΕΙΤΑ για το ποσοστό επί της λείας).
Με δυό λόγια: Ανταγωνίζονται Συνεργαζόμενοι !
Αν κρίνουμε λοιπόν από το αποτέλεσμα, μάλλον οι Ισχυροί του χρήματος & της εξουσίας τα καταφέρνουν κάπως καλύτερα από εμάς….
Τι είναι λοιπόν η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ;
Συν-έλευση είναι η αποδοχή της ανάγκης να ζεί κάποιος σε κοινωνία.
Συν-έλευση είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης να εντάσσει κάποιος (σε διαρκή βάση) το ατομικό του συμφέρον στο συλλογικό (όχι να το απαρνιέται για χάρη της ομάδας, αλλά να το εντάσσει).
Αν μια ομάδα ατόμων δεν αισθάνεται την παραπάνω ανάγκη, τότε μιλάμε για απλή συνάθροιση ατόμων, ασυνάρτητων μεταξύ τους.
Και πόσο χρόνο χρειάζεται να αφιερώσει κάποιος για «τα κοινά», για να ενταχθεί ή να δημιουργήσει Συνελεύσεις παντού όπου απαιτούνται;
Ο συνολικός χρόνος που χρειάζεται να αφιερώσει καθένας μας δεν είναι μεγάλος. Απαιτεί όμως δέσμευση και διάρκεια: Κάθε τι για να είναι ζωντανό (και όχι νεκρό) χαρακτηρίζεται από την κίνηση (σε αντίθεση με την ακινησία) και μάλιστα την κίνηση σε σταθερό ρυθμό, σε παλμό: π.χ. ο ρυθμός της καρδιάς του ανθρώπου και των υπόλοιπων έμβιων όντων, η κίνηση των πλανητών, η εναλλαγή των εποχών του χρόνου, η λειτουργία μιάς οικογένειας, ο έλεγχος και η φροντίδα της υγείας μας, οι φιλικές σχέσεις, η φροντίδα ζώων ή φυτών που έχουμε στην ευθύνη μας, η σταθερή εγγραφή μας σε κάποιο γυμναστήριο κ.λ.π.
Αν μιλήσουμε για «πολιτική» ο περισσότερος κόσμος (όχι μόνο στην Ελλάδα, μα σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο) φαντασιώνει (προσποιείται, θα έλεγα) ότι αρκεί να ασχοληθείς μία φορά κάθε τέσσερα περίπου χρόνια (όταν και όποτε, δηλαδή, οι Ολιγαρχίες προκηρύσσουν «εκλογές» έχοντας πρώτα εξασφαλίσει, βέβαια, σε πολύ μεγάλο βαθμό την ομοιογένεια και υπακοή της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμάτων που θα συμμετάσχουν σε αυτές τις «εκλογές»).
Μίλησα για φαντασίωση (ή και για υποκρισία) διότι οι άνθρωποι γνωρίζουμε καλά πως η τόσο επιπόλαιη, ανεύθυνη και συμπλεγματική ενασχόλησή μας με την «πολιτική» (μόνο μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) θα καταστρέψει και εμάς και την πατρίδα μας και τον Ανθρώπινο πολιτισμό πολύ σύντομα, ξεκινώντας από το κλεμμένο μέλλον των παιδιών μας…
Ναι, όσο και αν παριστάνουμε τους κακομοίρηδες & τα θύματα, γνωρίζουμε ότι ασχολούμενοι με την «πολιτική» μόνον μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια (ή όποτε μας φωνάζει στις κάλπες η Ολιγαρχία, τέλος πάντων), το μόνο που κάνουμε είναι να διαλέγουμε μέγεθος και χρώμα για τις αλυσίδες μας…
Δεν πηγαίνεις στο σχολείο να ρωτήσεις για την πρόοδο του παιδιού σου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια: μία φορά στην πρώτη δημοτικού, μετά πάλι στην τέταρτη και έπειτα στην δευτέρα γυμνασίου...! Μόνο κάποιος γραφικός ή αδιάφορος γονιός θα έκανε κάτι τέτοιο.
Το ίδιο και με την επίβλεψη της εργασίας μας.
Αν διατηρείς π.χ. μία μικρή επιχείρηση (ένα συνεργείο αυτοκινήτων, ένα μίνι μάρκετ κ.λ.π.) δεν επιβλέπεις τον λογιστή σου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε τους συνεργάτες, ούτε το προσωπικό σου.
Τέλος, την ίδια σοβαρότητα, σταθερότητα και συνέπεια δείχνεις σε κάθε σου δραστηριότητα για την οποία ενδιαφέρεσαι σοβαρά και θέλεις να έχει καλή εξέλιξη και πρόοδο.
Ακόμα και στο γυμναστήριο που έχεις γραφτεί (προκειμένου για την υγεία και την ευεξία σου) δεν εμφανίζεσαι εκεί …μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια …περιμένοντας ότι, παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία της καρδιάς, η αρτηριακή πίεση, το σωματικό βάρος, η ψυχική διάθεση και η εξωτερική σου εμφάνιση θα έχουν την εξέλιξη που θα ήθελες.
Πώς λοιπόν αναπτύσσουμε το θράσος, την φαντασίωση (την βαριά ψευδαίσθηση τελικά) ότι σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως είναι η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή (του τόπου μας, της κοινωνίας όπου ζούμε και εν τέλει της Ανθρωπότητας) θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν με διαφορετικό τρόπο, χωρίς δέσμευση, σοβαρότητα, ενηλικίωση και διαρκή ανησυχία & φροντίδα ;
Τ.Σ.